Αυτο το ταξιδι το χρωσταω σε ολους τους υπεροχους ανθρωπους που συναντησα καθ οδον, σε φιλους παροντες και εκεινους που δεν ειναι πια εδω… Christie, Κωστα, Γιαννη, Ion, Christian, Åsa, Οle, Marko, Oili, Annika, Marek, Αlex, Dragan, Πετρο, Θαλεια, Κωστη, Μαθο, Πανο, Μανωλη, Γωγω… Χωρις εσας πολυ απλα δεν θα υπηρχε το ταξιδι τουτο και γι’ αυτο και σας ανηκει.
Στο ραφι απεναντι μου, εκει, αναμεσα σε βιβλια παρτιτουρες και καθε λογης ματζαλα, εχω ενα σημειωματαριο με τους χαρτες απο το ταξιδι, γεματο με σημειωσεις για σκεψεις, εικονες, συναισθηματα. Ειναι καιρος τωρα που προσπαθω να το αποφυγω το ατιμο. Το εχω αφησει εκει και κανω οτι δεν το βλεπω ομως νοιωθω να με κοιταει απο απεναντι επικριτικα σαν να μου λεει “Αντε! Ξεκινα! Γραψε!”
Ειναι αληθεια οτι καθε φορα που καθομαι να γραψω για ενα ταξιδι δυσκολευομαι. Αυτη τη φορα ομως ειναι διαφορετικα. Δεν ξερω….
Δεν ξερω αν μπορω να γραψω αρκετα καλα ωστε να μεταφερω το τι εζησα. Νοιωθω λιγος αυτη τη φορα γαμωτο!
Γραφω, σβηνω και ξαναγραφω, ξανασβηνω και τα παραταω. Γιατι ειναι τοσο δυσκολο να παρει η ευχη;
Αυτη η φωνη μεσα στο μυαλο δεν λεει να σωπασει.
– Ξερεις το λογο Νικο.
– Σκασε.
– Ξερεις τι πρεπει να κανεις για να γραψεις.
– Ασε με!
– Για να γραψεις για αυτο το ταξιδι πρεπει να μπορεσεις να τα πεις ολα. Να παραδεχτεις αληθειες δυσκολες, να αντιμετωπισεις φαντασματα, να μηδενισεις κοντερ. Αντεχεις ρε φιλε; Εχεις τα αντερα να μην κρυφτεις απο τον ιδιο σου τον εαυτο; Εδω σε θελω….
Ναι λοιπον ειναι καιρος να γραψω γιατι ολα αυτα μεσα δεν χωρουν πια…
Δεν γινεται να το αποφευγω πια… Στο ποτηρι εχει απο ωρα μπει ενα καλο single malt και απ’ τα ηχεια η μοναδικη φωνη του Sivert Hoyem ερχεται να βαλει φωτια στα συναισθηματα, να πυρωσει μνημες και εικονες. Το soundtrack του ταξιδιου αυτου δεν θα μπορουσε να ξεκιναει αλλιως…. Sivert Hoyem – Give it a whirl
It’s my time to be waiting
Locked down, chained in the hole
But when my waiting is done I’m gonna give it a whirl…
Αυτο το ταξιδι ηταν οτι πιο δυσκολο εχω ζησει. Γιατι ομως; Ουτε ο πρωτος ουτε ο τελευταιος που πηγε στο Βορειο Ακρωτηρι ημουν.
Αλλοι πηγανε και περασαν ζαχαρη και ολα καλα και ωραια και χαλαρα και σουπερ γουαου.
Οχι εγω. Μπορει να ηταν Ονειρο ζωης, μια μοναδικη εμπειρια που θα κουβαλαω μεχρι να χτυπησω καρτα απο το ματαιο τουτο κοσμο, να ηταν κατι που χρωστουσα σε εμενα και σε αδερφια που δεν μπορεσαν να πανε ποτε, αλλα ευκολο ΔΕΝ ηταν…
Σωματικα, νοητικα, ψυχικα. Το ταξιδι αυτο ζητησε τα παντα και ακομα περισσοτερα. Καθε οριο, καθε κολλημα, καθε φοβια, καθε νοοτροπια. Οσο το αγαπησα τοσο το μισησα και οσο το θελησα αλλο τοσο το μετανοιωσα. Ψαχνετε να βρειτε λογικη; Διαβαστε κατι αλλο καλυτερα γιατι εδω δεν παιζει να τη βρειτε…
Αγκαλιασα το αγνωστο γιατι πολυ απλα δεν ειχα αλλες επιλογες και ειχα το χαμογελο του παλαβου καθως ο Μερφυ εκανε οτι μπορουσε για να μου χαλασει τη διαθεση.
Ειδα μερη αποκοσμα που δεν μπορουσα να φανταστω οτι υπαρχουν σε αυτο το πλανητη.
Εζησα καταστασεις τρελες και παλεψα με καθε ειδους συνθηκες. Απο τον καυσωνα των 42 βαθμων στο πολικο ψυχος του αρκτικου κυκλου, με ηλιο, με βροχη, αερα, χιονι και οτι αλλο μπορει να ριξει η φυση πανω σε ενα ταλαιπωρο μηχανοβιο ταξιδιωτη.
Ατελειωτα χιλιομετρα, στο ελεος και τις διαθεσεις του καιρου, κατω απο ενα βαρυ ουρανο, με συντροφο τη μηχανη μου… Εκει ειναι που κανεις φιλη τη μοναξια δικε μου γιατι αλλιως εισαι χαμενος απο χερι.
Ποσο ειρωνικο ομως ειναι οτι αναμετρηθηκα με οτι μπορουσα να φανταστω, για να ανακαλυψω οτι ο μεγαλυτερος εχθρος μου απο την αρχη ηταν ενας: Εγω.
Στο ταξιδι αυτο ομως τον εκανα μαγκα: τον γκρεμισα κομματι κομματι για να ανακαλυψω αυτο που κρυβοταν πισω απο τη σκουρια και τη μπιχλα της καθημερινοτητας και του βολεματος… Εγινα κατι αλλο απο αυτο που ημουν. Αυτο το ταξιδι σε αλλαζει βαθεια. Ειναι βασανιστικο, σκληρο αλλα τελικα λυτρωτικο…
Στο καθενα δινει την απαντηση σε οσα αναζητα. Σε εμενα εδωσε την απαντηση που γυρευα να βρω, και ας ηταν δυσκολη να την παραδεχτω…
Ταξιδευοντας εμαθα να εμπιστευομαι τους ανθρωπους που συνανταω, να ακολουθω το ενστικτο μου και πανω απο ολα να μη φοβαμαι κανεναν και τιποτα στο κοσμο. Παντα στα ταξιδια γυριζα λιγο διαφορετικος απο οτι εφευγα.
Ομως αυτη τη φορα κατι αλλαξε οριστικα μεσα μου…
Μετα απο αυτο το ταξιδι…. δεν ξερω… νοιωθω να μπορω να κανω τα παντα και τιποτα πια…
Αν ψαχνετε ενα ταξιδιωτικο με λυρικες περιγραφες για τα φοβερα μερη που ειδαμε, για το ποσο τελεια ηταν ολα και το ποσο ωραια περασαμε, καλυτερα να σταματησετε να διαβαζετε εδω. Αν μη τι αλλο, υπαρχουν ενα σωρο αλλα ταξιδιωτικα εκει εξω απο παιδια που εχουν κανει αυτο το ταξιδι και μπορουν να τα πουνε πολυ καλυτερα απο εμενα ολα αυτα.
Αυτη εδω η ιστορια ειναι απλα οι σκεψεις ενος μονου αναβατη που προσπαθησε να κανει πραγματικοτητα ενα μεγαλο ονειρο -εικονες, συναισθηματα, νοηματα, ολα ατακτως ερριμενα.
Μη με παρεξηγησετε… Ισως βαζοντας τα στο χαρτι να βρω μια ακρη και να ξετυλιξω το κουβαρι…
Τι; Νομιζατε οτι θα τη γλυτωσετε ετσι απλα; Γελαστηκατε! Θα παρει χρονο το ταξιδιωτικο αυτο και δεν θα ειναι ευκολο.
Θα βγει με κοπο αλλα ισως και να αξιζε στο τελος -οπως εγινε και με το ιδιο το ταξιδι.
Σχολια, ευχες, παρατηρησεις, μπινελικια, ευχες και καταρες, ριψατε εντος. Ολα καλοδεχουμενα, σημαντικα, απολυτως απαραιτητα τελικα.
“There was nowhere to go but everywhere, so just keep on rolling under the stars.”
openhorizons.wordpress.com 
Φοβερέ και τρομερέ Νικόλαε,
ίσως η πένα σου, ίσως η αφήγησή σου, ίσως η απλότητά σου, ίσως το γεγονός ότι κατάφερες να με βάλεις στη ψυχολογία σου και να ταξιδέψω νοερώς μαζί σου …
Όλα αυτά με κάνουν να πιστεύω, πως είναι με διαφορά το καλύτερο ταξιδιωτικό που έχω διαβάσει μέχρι τώρα για το Βόρειο Ακρωτήρι …
Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, να συνεχίζεις να μας χαρίζεις κι άλλα τέτοια όμορφα ταξίδια …
H χαρα ειναι ολη δικη μου οταν διαβαζω τοσο ομορφα σχολια φιλτατε Μερκουριε! 🙂
Μπορει να μου αρεσει να ταξιδευω μονος αλλα οταν γυριζω θελω να ταξιδευω οσο πιο πολλους γινεται με τα γραφομενα μου. Αν το καταφερνω αυτο εστω και λιγο αξιζει καθε κοπο!
Να εισαι καλα και εσυ και να ταξιδευουμε ολοι παντα ομορφα!
Nικόλαε,
διάβασα την απάντησή σου, όταν απολάμβανα τον καφέ στη σκηνή μου, ένα βροχερό πρωινό κάπου στο Sognefjorden και μου έφτιαξες τη μέρα. Πριν λίγες μέρες επέστρεψα από ένα μοναχικό ταξίδι στο Βόρειο Ακρωτήρι και δεν σου κρύβω πως άντλησα πολύτιμες πληροφορίες από το ταξιδιωτικό σου και ιδίως στο κομμάτι του Lysebotn. Πάνω απ’ όλα όμως, με προϊδέασες για το πως θα αντιμετωπίσω τη μοναξιά του αναβάτη, με την οποία εν τέλει γίναμε και κολλητοί.
Συνεπαρμένος από το μεγαλείο της νορβηγικής φύσης, ήθελα κάθε στιγμή να ακούω αυτό:
… ξέρεις εσύ 😉
Σ΄ευχαριστώ που έγραψες αυτό το ταξιδιωτικό και το μοιράστηκες απλόχερα. Θα ήθελα να επικοινωνήσουμε μέσω e-mail (kipreosms@yahoo.gr) κι ακόμα πιο πολύ θα ήθελα να τα λέγαμε κάποια στιγμή κατ’ ιδίαν. Να σου πω από κοντά ένα ευχαριστώ φίλε …
Γεια σου, το διαβασα ολο αν και χρειαστηκαν ωρεεες. μπραβο για το ταξιδι σου, μπραβο για την εμπειρια σου, μπραβο για τα γραφομενα σου. κ εγω λατρεις των ταξιδιων με μοτοσικλετες εδω κ 20ετια. εζησα λιγο νορβηγια κ γνωριμα αυτα που αναφερες. μια ερωτηση αν επιτρεπεται… γιατι η βουδαπεστη ηταν το σπιτι σου?? αν θελεις μπορεις να μου στειλεις απαντηση ή αναταλλαγη εμπειριων μεσω του προσωπικου μου εμαιλ aaskotis@yahoo.com. ελπιζω να τα πουμε. Καλα ταξιδια
Δεν έχω λόγια αδερφέ για όλα όσα έγραψες. Εσυ και ο Μερκούρης είστε η εμπνευση μου για να μπορέσω να πραγματοποιήσω και γω αυτό το ταξίδι. Αν και 40 χρονών τοχω βάλει σε πλάνο να το κάνω το καλοκαίρι του 2021 με το ταπεινό μου CB500X. Σευχαριστούμε για όλα.
Φίλε Γιώργο, η ευχαρίστηση είναι όλη δική μου, που μετά απο τόσα χρόνια το ταξιδιωτικό μου μπορεί να βοηθήσει δίτροχους σύντροφους να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρα τους. Εύχομαι να το καταφέρεις. Βάλτο στόχο, μην ακούς κανένα, μη περιμένεις κανένα και απλά γύρισε το κλειδί στη μίζα. Και θυμήσου καμία μηχανή δεν ειναι ταπεινή για να γυρίσεις το κόσμο.
Να είσαι καλά!
μετα του Μερκούρη, προφανως ετεροχρονισμένα, διαβαζω και το δικο σου. …του Μερκουρη μου κρατησε συντροφια τα ζεστα μεσημερια του καλοκαιριου του 2014…οπου είχαμε μολις γεννησει το 1ο μας φρουτο. Προφανως και άλλα ταξιδιωτικα ειχαν φορτωθει στο ταμπλετ (τοτε)…αλλα αυτο του μοναχικου προς την Ακρη έμοιαζε τόσο προκλητικό, σε τραβουσε και ήταν αυτο που τοσο μου έλειπε τότε, με τη μηχανη μου να την εχω στο γκαραζ και τη μέση μου να σκουζει, όπως και το μωρο μας. Τωρα, με τη μηχανή μου σε εναν τυπο στη Χαλκιδα και μετα απο 4χρονια μακριά της, ενα 2ο φρουτο και όλα αυτα που ζουμε αμπαρωμένοι απο την “ατομικη ευθύνη” τα ταξιδιωτικά σας, είναι μια μικρη όαση στο πρωινο 2ωρο (τα Σ/Κ) που βαζω ξυπνητηρι ωστε το αργοτερο στις 07.00 να ξυπνησω και να σας διαβασω. Φιλε μου, το πρωτο σου που ειχα διαβασει ηταν οι 13 χωρες..και τωρα “πεφτω” πανω σε αυτο. Πριν διαβασω…ειμαι ηδη προϊδεασμένος και ζηλευω σε υπερθετικο βαθμό. Μου λειπουν οι ροδες της και η ανεμελιά της. ανυπομονω να μεγαλωσουν να καβαλουν τη μηχανη μαζι μας , να ξαναπιασει κανα τιμονι η Ελενη και να τους δειξω ποσο ωραιο ειναι ολο αυτο. Εως τότε, διαβαζω, ζηλευω και πρεπει ν αρχισω να μαζευω λεφτα να τα ταξιδεψω με αμαξι σε καμια άλλη χώρα. Οταν μας αφησουν….
και παλι σας ευχαριστω όλους για την παρεα.
γιαννης μ.
Φίλε και συνάδελφε (επέτρεψε μου το χαρακτηρισμό) Γιάννη, δεν μπορώ να σου πω πόσο με άγγιξαν τα γραφόμενα σου. Εσύ το ’14, εγώ το ’17 το δικό μου “φρουτάκι” που εξόρισε (όπως καλά γνωρίζεις) τη μηχανή στη γωνία του γκαράζ. Γυαλισμένη, καθαρή, έτοιμη να πάρει τους δρόμους, όμως τώρα ο αναβάτης της είχε αναλάβει την υποχρέωση να κάνει ένα άλλου είδους ταξίδι.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια και χαίρομαι που μπόρεσα έστω και νοερά να σου κρατήσω συντροφιά και να σε ταξιδέψω έστω και απο τα πίξελς του υπολογιστή.
Και θυμήσου κάτι: τώρα μπορεί αντι για μηχανές να καβαλάμε τετράτροχους καναπές με όλα τα κομφόρ και στις βαλίτσες αντί για αδιάβροχα να στριμώχνονται πάνες, όμως τα καλύτερα ταξίδια μας είναι μπροστά. Τα μικρά φρουτάκια θα μεγαλώσουν, θα καβαλήσουν και ΤΟΤΕ το ταξίδι θα είναι εκατό φορές πιο όμορφο. Γιατί ότι μοιράζεται με αγάπη γίνεται απείρως πιο όμορφο…
Αγαπητέ Νίκο!
Ευχαριστώ το Θεό που με φώτισε να ψάξω για αυτό το θέμα για το Β.ακρωτήρι και ψάχνοντας το να πέσω στα γραφόμενα σου.
Ο κάθε αναγνώστης που το διάβασε πιστέυω οτι πήρε μόνο θετικά στοιχεία απο την εξαιρετική σου παρουσίαση.
Εγώ θα ήθελα να σε ευχαριστήσω γιατί μετά απο την δική μου ανάγνωση με βοήθησες να αναθεωρήσω πολλά πράγματα για την ίδια μας τη ζωή. Τι να πρωτοαναφέρω…η απλότητα που χάσαμε, ο αλτρουισμός κυρίως των ξένων ανθρώπων που συνάντησες, τα υπέροχα μέρη, οι δυσκολίες που συνάντησες ήταν λες και το ζούσαμε μαζί σου,και γενικά με βοήθησες στο να επιστρέψει ξανά ο δείκτης της πυξίδας μου στο σωστό σημείο. Για να μη γίνομαι κουραστικός θα ήθελα να σου ευχηθώ να συνεχίσεις αυτό που κάνεις, και να ξέρεις πως με τον τρόπο σου βοηθάς πολύ κόσμο να καταλάβει όλα αυτά τα απλά πράγματα που μας επιτρέπουν να επιστρέψουμε στην σωστή πορεία προς την αναζήτηση του νοήματος της ζωής.
Καλή συνέχεια!
Αργώ να απαντήσω, αλλά μπροστά σε τέτοια μηνύματα πραγματικά δεν ξέρω τι να πω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι οτι αν είναι κόπος να γράψει κάποιος ένα μεγάλο ταξιδιωτικό, αποζημιώνεται βλέποντας οτι μπορεί να αγγίζει κάποιους υπέροχους τρελούς εκεί έξω που θέλουν να ζουν έξω από τα τετριμμένα, έξω από τα συνηθισμένα, έξω από τα βολεμένα, που διψάνε μια καλύτερη ζωή και δεν σταματάνε να ταξιδεύουν. Εντός και εκτός… Καλό δρόμο φίλε Ιορδάνη και μακάρι να ανταμώσουμε εκεί έξω.