71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη…

Day 21

Zakopane (PL) – Beograd (SRB)
800 km
Ενα ακομα πρωινο στο δρομο. Ποσα περασαν και ποσα ακομα θα ερθουν;
Γλυκοπικρο συναισθηματα σημερα. Ημουν τοσο καιρο στο ταξιδι που ειχα ξεχασει πως ειναι να γυριζεις πισω…
Και ομως κοιταζοντας το ημερολογιο σε μολις δυο μερες θα ημουν πλεον πισω στην Ελλαδα, προσγειωση πλεον στην καθημερινοτητα, σε ολα οσα αφησα πισω μερικα ετη φωτος πριν…

Εξω απο το παραθυρο ενας πανεμορφος ηλιος, το εντονο πρασινο του δασους, το ξυπνημα σε ενα κουκλιστικο ξενωνα απο εκεινους που βλεπει κανεις σε ονειρα και ξυπναει με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια. Ιδανικη μερα και το ταξιδι θα συνεχιζοταν…

Σηκωθηκα με πολυ ομορφη διαθεση γιατι ηξερα οτι μπορει να επεστρεφα ομως επιστροφη δεν σημαινε και τελος.
Ενα ταξιδι τελειωνει ενα αλλο ξεκιναει… Ο κυκλος της ζωης.

Το φως εξω με εκανε να χαμογελαω πλατια και με προδιεθετε για τα οσα ειχα να δω μπροστα μου. Μια γεματη μερα με περιμενε.
Και τι μερα! Σημερα ο δρομος μου θα με εβγαζε στο Βελιγραδι της Σερβιας -αλλα για να φτασω εκει ειχα να διασχισω κανα δυο χωρες πρωτα… Και μεσα σ’ αυτα δεν θα μπορουσαν να ξεχασω να κανω και μια βολτα απο το Kosice που ειχα απο χθες στο προγραμμα αλλα και να δω και τα μαγευτικα ορη Tatra καθ’ οδον. Oχι ασχημα ε;

Εβαλα στο GPS τη διαδρομη και στη οθονη εδειξε 800 ολοστρογγυλα χιλιομετρα, ομως εγω δεν ειχα κανενα λογο να αγχωθω.
Ηταν ωρα να παω μια πρωινη χαλαρη βολτα στο ομορφο χωριουδακι για ενα απολαυστικο καφε. Σιγα μην εφευγα σαν κυνηγημενος!
Μπορει να εκανα πολλα η λιγα χιλιομετρα σε μια μερα, ομως ποτε δεν θα αγχωνομουν για αυτο. Το ταξιδι ειναι χαρα και απολαυση. Τη μερα που θα μου γινοταν αγγαρια και αγχος θα ηταν η μερα που θα επεστρεφα για τα καλα σπιτι μου πια…

Ο ξενωνας στο φως της μερας ηταν ακομα πιο ομορφος και γραφικος και φευγαλεα εκανα την σημειωση στο πισω μερος του μυαλου μου καποια φορα να ξαναβρεθω εδω για περισσοτερες ομως μερες…

Κατεβηκα στον ιδιο πεζοδρομο που ειχα βρεθει το προηγουμενο βραδυ. Ολα ηταν τοσο διαφορετικα σε σχεση με αυτο που ειχα δει τη νυχτα. Οικογενειες εκαναν την βολτα τους χαρουμενοι, αγουροξυπνημενοι τουριστες σκουντουφλουσαν ψαχνοντας για πρωινο, παιδια επαιζαν χαρουμενα, ντοπιοι εργαζομενοι ετρεχαν πανω κατω χαμενοι μεσα στη δικη τους καθημερινοτητα…

Γραμμη για τη πρωτη cukiernia που θα εβρισκα μπροστα μου -το ζαχαροπλαστειο στα Πολωνικα. Αυτο τουλαχιστον το ειχα μαθει τα χρονια που ειχα περασει σ’ αυτη την ομορφη χωρα. Ενας περιποιημενος διπλος καπουτσινο και ενα λαχταριστο τοπικο γλυκο με σαντιγυ και berries = 2 ευρω! Τι να σχολιαζα παλι για το ποσο μλκ ενοιωθα στη σκεψη οτι κατι αντιστοιχο θα κοστιζε 3+ φορες παραπανω πισω στη πατριδα…

Απολαυστικο το καφεδακι στη λιακαδα.. Χαζολογημα του κοσμου που περνουσε γυρω με τους χαρτες και το μικρο σκισμενο σημειωματαριο μπροστα μου. Ασημαντες αλλα πολυτιμες στιγμες -η δικη μου μικρη ιεροτελεστια, η σπονδη στους θεους του ταξιδιου για να εχουμε ουριους ανεμους και καλες πλοες…

Το πρωινο τελειωσε -ηταν καιρος να ξεκινησει η μερα. Η Αυρα συγκεντρωνε τα βλεμματα ολου του κοσμου καθως κυλουσε νωχελικα στα στενακια του γραφικου χωριου και εγω ενοιωθα πολυ παραξενα. Δεν ειχα συνηθισει να ειναι το κεντρο του ενδιαφεροντος και με εκανε να νοιωθω αβολα, ομως σκεφτηκα οτι μια κατακοκκινη σπορ μηχανη να ταξιδευει φορτωμενη μπαγκαζια αναμεσα σε μια θαλασσα απο γκριζα γυαλιστερα κουτακια ηταν ενα θεαμα που μαλλον ξεχωριζε…
Ενας ταξιδευτης σαν και εκεινους που ειχαμε ονειρευτει να ειμαστε απο παλια…

Στο κεντρικο δρομο μια κοπελα με ενα κιτρινο φωσφοριζε γιλεκο καθοταν πανω σε ενα κολωνακι κρατοντας μια μικρη πινακιδα με το σημα Parking επανω. Ηταν ομορφη σαν ψεμμα.
Δεν ηθελα να κανω τη γενικευση αλλα δεν μπορουσα να μην σκεφτω οτι αν ηταν Ελληνιδα με τετοια εμφανιση θα ειχε ενα τουπε που θα εκανε πριγκηπισσες να μοιαζουν φιλιππινεζοι λοστρωμοι σε γκαζαδικα και αν μη τι αλλο σε καμια περιπτωση δεν θα την εβλεπες στην ακρη του δρομου να δουλευει κρατωντας ενα κωλοσημαιακι Parking και να ξεροψηνεται μεσα στον ηλιο…
Αλλα ξεχασα… Εμεις ειμαστε πολυ καλοι για τετοιες δουλειες ετσι δεν ειναι; Αυτα ειναι για τα κοροιδα τους ξενους που δεν καταδεχονται να ζητανε λεφτα απο τους σπονσορες (aka γονεις) καθε τρεις και λιγο για να πανε να τα χωσουν στο τελευταιο iphone η στις ξαπλωστρες της Παρου και τις μπαρες των τρεντυ νησιων…

Στην εικονα αυτου του κοριτσιου ομως εγω εβλεπα το μελλον μιας ολοκληρης χωρας που δεν ντρεπεται να δουλεψει οπου και οσο χρειαστει για ενα καλυτερο αυριο με αξιοπρεπεια και σεβασμο σε βασικες αξιες…
Χαμογελασα και κατεβασα τη ζελατινα. Τα Tatra με περιμεναν.

Τι να ελεγα για αυτη τη διαδρομη τωρα…
Αφησα πισω το Zakopane και αρχισα να ανηφοριζω προς το βουνο μεσα σε ενα πυκνο ελατοδασος εν μεσω ελαχιστης κινησης.

Τα κουκλιστικα ξυλινα πανδοχεια/ταβερνες στολισμενα με τα λουλουδια τους που βρισκονταν στην ακρη του δρομου ηταν χαρμα οφθαλμων.

Το οδοστρωμα ηταν πραγματικα τελειο και οι απανωτες στροφες εστηναν την τελεια μοτοδιαδρομη, μια αποψη που συμμεριζονταν πολλοι μηχανοβιοι αν εκρινα απο το πληθος των μηχανων που συναντουσα στο δρομο τωρα. Καθως ο δρομος εφτανε πλεον προς την κορυφογραμμη τα επιβλητικα ορη Tatra εμφανιστηκαν στο βαθος σε ολο τους το μεγαλειο…

Λιγο πριν τα συνορα ο δρομος βγηκε σε ενα μεγαλο πλατωμα του βουνου και χωθηκε μεσα στο δασος σε μια ατελειωτη ευθεια με πρασινο μεχρι μεχρι εκει που εβλεπ το ματι.
Το φως του ηλιου περνουσε μεσα απο τα φυλλωματα και η πρωινη παχνη εκανε την εικονα μοναδικη…

Ομως το καλυτερο κρυβοταν πισω απο την επομενη στροφη.
Τραβερσαρισα μια μικρη ανηφορα κα ο βρεγμενος απο καποια βραδυνη μπορα δρομος που στεγνωνε στο εντονο φως του ηλιου αχνιζε σαν να ειχε πιασει ολος φωτια. Οι ακτινες του ηλιου περνουσαν μεσα απο τους ατμους του νερου που αχνιζε στην ατμοσφαιρα φτιαχνοντας ενα θεαμα μοναδικο, μια εικονα σπανια αλλα και τοσο φευγαλεα που δεν μπορουσε να αποτυπωθει με καμια φωτογραφικη του κοσμου ομως θα εμενε ανεξιτηλη στο νου και τη ψυχη. Καυσιμη υλη για τα ονειρα μας…
Τα ορη Tatra δικαιωναν με το παραπανω τη φημη τους και σιγουρα αξιζαν μια καλυτερη επισκεψη καποια αλλη φορα για να τα εξερευνουσα…
Δεν ειχαν περασει πολλα χιλιομετρα οταν εφτασα σε ενα μικρο γεφυρακι που οριζε τα συνορα της χωρας με τη Σλοβακια.

Παλιες πινακιδες συνορων, checkpoints, ελεγχοι, φυλακες… Εδω, πανω απο αυτο το μικρο ποταμακι, καποτε βρισκονταν τα ηλιθια συνορα που βαζουν οι ανθρωποι για να χωριζουν τα δικα “μας” απο τα δικα “τους”, εδω που ταλαιπωροι ανθρωποι στεκονταν μεσα στο χιονι και τη βροχη για να περασουν στην αλλη πλευρα κυνηγοντας το ονειρο για ενα καλυτερο μελλον…

Τωρα εμενε απλα το ιδιο ποταμι που κυλουσε αδιαφορο για τις βουλες των ανθρωπων και οι πινακιδες που οριζαν οτι εδω ξεκινουσε μια αλλη χωρα.
Σλοβακια. Αλλο ενα συνορο…

Η διαδρομη συνεχισε ιδια και απαραλλακτη μεσα στη μαγευτικη φυση του βουνου και υπεροχα εξοχικα καποιων μαλλον ευκαταστατων Σλοβακων…

Η φυση εδω πανω ηταν ο μεγαλος πρωταγωνιστης και δεν αφηνε κανεναν ασυγκινητο: Γιγαντιες οροσειρες, πρασινα λειβαδια και πυκνα δαση…
Ασυναισθητα σκεφτηκα οτι για να ειναι ολα αυτα τοσο πρασινα χρειαζονταν ενα βασικο συστατικο. Νερο. Πολυ νερο.
Τι ηθελα να το μελετησω; Πισω απο τις κορυφες στεκοταν τωρα απειλητικο ενα τεραστιο μαυρο και βαρυ συννεφο με μια γκριζα κουρτινα μπροστα του, σημαδι οτι καπου μπροστα κατεβαζε τεραστιες ποσοτητες νερου στη γη -και εγω κατευθυνομουν ακριβως προς το μερος του.
Δεν χρειαστηκε καν να αναρωτηθω αν θα το γλυτωνα. Οι χοντρες σταλες που ξεκινησαν να πεφτουν ηταν η ενδειξη οτι συντομα θα γινοταν χαλασμος κοσμου.

Χωθηκα σε ενα μικρο βενζιναδικο που βρηκα μπροστα μου ακριβως τη στιγμη που η βροχη αρχισε να δυναμωνει και να χτυπα με απιστευτη μανια το εδαφος. Οποιος ηταν εξω τωρα τον επινε με το μπουρι της σομπας…

Εβγαλα το κρανος εν μεσω ενος εκκωφαντικου θορυβου που σκεπασε τα παντα και κοιταξα στο εδαφος με εκπληξη -η βροχη ειχε μετατραπει σε χοντρο χαλαζι!

Ενας ντοπιος ηλικιωμενος με κοιταξε με απορια καθως εβαλα τη μηχανη στην ακρη για να τη προφυλαξω απ’ τη μπορα και μπηκα στο μικρο μινι μαρκετ τιναζοντας τα νερα και τη παγωνια απ’ το μπουφαν μου. Σε μια γωνια κατι νεαρα παιδια συζητουσαν γελωντας περιμενοντας και αυτοι τη μπορα να περασει.

Πηγα στο μηχανημα του καφε και πηρα ενα ζεστο ροφημα να διωξω την παγωνια του δρομου. Ενα απο τα αγορια της παρεας γυρισε προς το μερος μου χαμογελωντας και μου επιασε κουβεντα.

– Ωραιος καιρος ε; Καλωσορισες στη Σλοβακια! Σε ειδαμε με τη μηχανη πριν στο δρομο και σε θαυμαζαμε που μπορεις και ταξιδευεις με τετοια καιρικα φαινομενα.
– Ε ενταξει, δεν ειναι και τοσο ασχημα τα πραγματα. Μια μπορα ειναι και θα περασει. Εξαλλου εχω δει και χειροτερα. Μια βδομαδα πριν αν εβρισκα εστω και δυο ωρες να μην εβρεχε ημουν χαρουμενος.
– Γιατι; Που ησουν;
– Ειχα παει στη Νορβηγια και τωρα επιστρεφω στην Ελλαδα.
– Νορβηγια! Και απο τοσο μακρυα…! Και μονος σου ολα αυτα;; Δεν φοβηθηκες; Δεν βαρεθηκες;

Πως να του εξηγουσα τωρα οτι καποια ταξιδια δεν τα διαλεγεις αλλα σε διαλεγουν αυτα…
Κοιταξε με θαυμασμο τη μηχανη που στεκοταν στο προαυλιο και μουρμουρισε με ενα βλεμμα απλανες: «Πρεπει να ειναι υπεροχο να γνωριζεις τον κοσμο καβαλα σε μια μηχανη… Θα ηθελα πολυ μια μερα να το κανω και εγω αυτο…»

Μου συστησε τα αλλα παιδια της παρεας του, δυο κοριτσια και ενα αγορι. Ηταν δυο ευγενεστατα ζευγαρια Σλοβακων που μολις ειχαν ξεκινησει για διακοπες στις Δαλματικες ακτες της Ανδριατικης με ενα σαραβαλιασμενο μεγαλο Μπεμβε. Σλοβενια, Κροατια και επιστροφη…

Ενω μιλουσαμε παρατηρησα τη παρεα των παιδιων. Η μια απ’ τις δυο νεαρες Σλοβακες ειχε μια εξωτικη ομορφια που σε καθηλωνε. Δυο μεγαλα γατισια φωτεινα πρασινα ματια, η τυπικη βορειοευρωπαικη ομορφια και το τελειως λευκο δερμα που εκανε μεγαλη αντιθεση με τα ολομαυρα μακρυα μαλλια της εδιναν σχεδον την οψη μιας νεραιδας.
Ομως παρα του εντυπωσιακου της παρουσιας της ηταν εξαιρετικα ευγενικη, συνεσταλμενη και λιγομιλητη, χαρακτηριστικα που ετειναν να εκλειψουν σε μια κοινωνια που εκθειαζε το φαινεσθε και το δηθεν…

Εξω η βροχη ειχε κοψει. Ηταν καιρος να πηγαινουμε. Κουμπωσα τα δερματινα και εβαλα μπροστα τη μηχανη ενω η παρεα τακτοποιουσε τα πραγματα της στο αυτοκινητο. Με αποχαιρετησαν λεγοντας ξανα ποσο ζηλευαν που δεν μπορουσαν και αυτοι να ταξιδευουν με μηχανες και εφυγαν για τις διακοπες τους μεσα σε μια χαρουμενη βαβουρα μουσικης και γελιων.

Εγω γυρισα το βλεμμα μπροστα στο γκριζο και βρεγμενο δρομο εκλεισα καλα το μπουφαν και εσκυψα να πιασω τα κλιπον.
Τι να τους ελεγα; Αυτοι ζηλευαν εμενα για την ελευθερια ενος ταξιδιου με τη μηχανη, ενω εγω τωρα ζηλευα εκεινους για την υπεροχη παρεα που ειχαν και την ανεση του ταξιδιου με ολα τα κομφορ χωρις τη αεναη μαχη με τα καιρικα φαινομενα…
Road wary το λενε αυτο και οποιος πει οτι δεν ζηλεψε ποτε του ειναι ειτε ο μεγαλυτερος ψευτης του κοσμου ειτε θεος και εγω δεν ημουν τιποτα απ’ τα δυο.

Κατηφορισα απο την αλλη πλευρα της οροσειρας και η εντυπωσιακη φυσικη ομορφια του τοπιου ηταν το καλυτερο φαρμακο για τις σκεψεις μου. Το μυαλο καθαρισε και με αφησε να απολαμβανω την πανεμορφη Σλοβακικη φυση με θαυμασμο.

Το τοπιο αλλαζε ξανα. Ατελειωτα μικρα λοφακια που εσβηναν σε μεγαλες καταπρασινες πεδιαδες, εκπληκτικης ομορφιας χωριουδακια με εκεινες τις χαρακτηριστικες κοκκινες οροφες των κεντροευρωπαικων χωρων, πανεμορφες εκκλησιες και ενας λαμπρος ουρανος…

Η Σλοβακια ηταν μια πανεμορφη χωρα και το εδειχνε σε καθε ευκαιρια!

Εβαλα ροτα το Kosice και ανοιξα το γκαζι.

Kosice
Τα χιλιομετρα πανω στους μεγαλους εθνικους δρομους της Σλοβακιας εφυγαν γρηγορα και συντομα ειχα φτασει στην πολη για την οποια –ανεξηγητο πως- ειχα ακουσει τοσα. Θα αξιζε οντως; Ημουν εδω για να το ανακαλυψω.

Μεγαλοι δρομοι, μπολικο πρασινο, ομορφη βλαστηση, φροντισμενα παρτερια με λουλουδια και καθαριοτητα. Τα βασικα συστατικα ηταν εδω.

Οι πρωτες εντυπωσεις ηταν εξαιρετικες…
Η αρχιτεκτονικη των πανεμορφων νεοκλασσικων κτηριων διατηρουσε το χρωμα της παλιας αριστοκρατιας, και το απογευματινο φως που ελουζε τα μικρα στενα εκανε τα παντα να μοιαζουν ακομα πιο ομορφα. Παραδεισος!

Αφησα τη μηχανη κοντα στο κεντρο και ξεκινησα τη βολτα μου χωρις χαρτη και οδηγους με σκοπο να χαθω απλα μεσα στη πολη. Πως θα βρεις αν δεν χασεις πρωτα;

Απο τους ξεφτυσμενους σοβαδες στις γωνιες καποιων κτηριων γινοταν σαφες οτι η χωρα εδω ηταν σε πιο φτωχη μοιρα απο τους γειτονες της στο βορρα αλλα αυτο δεν εμποδιζε τους κατοικους της να φροντιζουν οσο περισσοτερο μπορουν τις γειτονιες τους…
Πολλα λουλουδια στα παραθυρα, γραφικες καθολικες εκκλησιες, χρωματα… Οπου υπαρχει θεληση υπαρχει και τροπος!

Περιπλανωμενος στα μικρα δρομακια συντομα βρεθηκα στη Hlavna ulica, την καρδια της πολης. Ηταν ενας μεγαλος πεζοδρομος απιστευτης ομορφιας, γεματος πλατειες, συντριβανια, υπεροχα αγαλματα, μικρα καφε, αλλα και τα μεγαλυτερα αξιοθεατα της πολης, οπως ο γοτθικου ρυθμου ναος της Αγιας Ελισαβετ, το Κρατικο Θεατρο καθως και οι κατακομβες με τμηματα της μεσαιωνικης πολης.

Επρεπε να μαθω περισσοτερα. Ανοιξα τον ταξιδιωτικο οδηγο και διαβασα…
“Το Kosice (Κόσιτσε) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σλοβακίας μετά την πρωτεύουσα Μπρατισλάβα. Είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Χόρναντ στο ανατολικό τμήμα της χώρας σε υψόμετρο 208μ.

Είναι μια από τις παλαιότερες πόλεις της Σλοβακίας και έχει πλούσιο και σημαντικό παρελθόν. Η πρώτη γραπτή αναφορά της ύπαρξης ενός οικισμού στη θέση της σημερινής πόλης ανάγεται στο 1230. Η ίδια η πόλη, θεμελιώθηκε μετά το 1243 από Γερμανούς αποίκους από την Κάτω Σαξωνία μαζί με τοπικούς σλαβικούς πληθυσμούς οι οποίοι ήταν ήδη εγκατεστημένοι στην περιοχή. Αναπτύχθηκε γρήγορα και μέσω μιας σειράς εμπορικών και άλλων προνομίων έγινε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του βασιλείου της Ουγγαρίας. Μάλιστα, το Κόσιτσε θεωρείται η πρώτη πόλη στην Ευρώπη η οποία απέκτησε δικό της θυρεό που χορηγήθηκε το 1369 από τον βασιλιά Λουδοβίκο Α’ τον Μέγα της Ουγγαρίας.

Μετά από μια περίοδο οικονομικής άνθησης και ευημερίας κατά τον 14ο και 15ο αιώνα, η πόλη αντιμετωπίζει τις πρώτες επιθέσεις των Οθωμανών στα μέσα του 16ου αιώνα ενώ ο 17ος χαρακτηρίζεται από τις θρησκευτικές διαμάχες της Μεταρρύθμισης και Αντιμεταρρύθμισης. Την περίοδο αυτή, γίνεται de facto η πρωτεύουσα της Άνω Ουγγαρίας (που περιελάμβανε την σημερινή ανατολική Σλοβακία και τμήμα της ΒΑ Ουγγαρίας).
Τέλη του 17ου και αρχές του 18ου αιώνα γίνεται κέντρο της εξέγερσης εναντίον των Αψβούργων υπό την ηγεσία του Φραγκίσκου Ράκοζι. Τους επόμενους δύο αιώνες (18ο και 19ο) η πόλη γνωρίζει ιδιαίτερη πνευματική άνθιση καθώς πολλά μέλη της αριστοκρατίας εγκαθίστανται σ’ αυτή, δίνοντας έτσι ώθηση στις τέχνες, το θέατρο και την πολιτιστική κίνηση. Ταυτόχρονα, χτίζονται νέα κτίρια επηρεασμένα από το Μπαρόκ και το Νεοκλασσικισμό.

Το 1918, μετά τη διάλυση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, το Κόσιτσε πέρασε υπό την εδαφική κυριαρχία της τότε νεοδημιουργηθείσας Τσεχοσλοβακίας. Το 1938 ξαναπέρασε στην ουγγρική κυριαρχία για να επιστρέψει εκ νέου το 1945 στην Τσεχοσλοβακία. Από από το 1993 μετά τη διάσπαση της Τσεχοσλοβακίας ανήκει πλέον στη Σλοβακική Δημοκρατία.”

Περπατουσα τριγυρω με ενα ηλιθιο τεραστιο χαμογελο ζωγραφισμενο στο προσωπο μου. Η πολη ηταν το κατι αλλο!
Ισως να ηταν απλη τυχη που ειχα βρεθει εδω αλλα πραγματικα ακομα και να μου ζητουσαν να βρω ενα τοσο ομορφο μερος δεν νομιζω να τα καταφερνα…

Τα καταπρασινα και γεματα χρωμα παρκα σε συνδιασμο με τα δεκαδες μικρα συντριβανια δημιουργουσαν τα καλυτερα φωτογραφικα ενσταντανε και με εκαναν να θελω να κατσω εδω για καμια βδομαδα για να απολαυσω το μερος οπως του αξιζε.

Το επιβλητικο νεο-μπαροκ κτηριο του Κρατικου Θεατρου δεσποζε στο κεντρο του πεζοδρομου.
Παντα ημουν λατρης αυτης της αρχιτεκτονικης σχολης και εδω ειχα την ευκαιρια να θαυμασω ενα εξαιρετικο δειγμα σε ολη του τη μεγαλοπρεπεια…
Κτισμενο το 1879 με 1899 ηταν ενα θαυμα αρχιτεκτονικης τοτε και ενα απο τα πιο ομορφα κτηρια στη χωρα. Το εσωτερικο του θεατρου ειναι διακοσμημενο με γυψινα στολιδια ενω το ταβανι κοσμουν σκηνες απο τις τραγωδιες του William Shakespeare’s οπως ο Οθελλος, ο Ρομεος και Ιουλιετα, ο Βασιλιας Ληρ και βεβαια το Ονειρο Θερινης Νυκτος.

Ακριβως πισω απο το θεατρο υπηρχε ενα ακομα αξιοθεατο της πολης για το οποιο γνωριζα και ανυπομονουσα να το δω απο κοντα. Και οχι δεν ηταν ενα ακομα κτηριο αλλα κατι εντελως απροσδοκητο…

Hταν το singing fountain, ενα μοναδικο στο ειδος του συντριβανι σε ολη την Ευρωπη. Οταν ειχα διαβασει πρωτη φορα για αυτο νομιζα οτι ειχα δει λαθος. Και ομως.
Επροκειτο για ενα μακροστενο παραλληλογραμμο συντριβανι το οποιο διπλα του ειχε μια απιθανη μεταλλικη στηλη γεματη μικρες καμπανες σε διαφορα μεγεθη, οι οποιες οταν το συντριβανι πετουσε νερο αυτες χτυπουσαν τυχαια φτιαχνοντας τραγουδια!

Το αποτελεσμα ηταν φανταστικο! Οταν εφτασα εκει το συντριβανι τραγουδουσε χαρουμενο -δεν μπορουσα να μην χαμογελασω με το τι ειχαν φτιαξει αυτοι οι ανθρωποι! Λιγο αργοτερα το σοου ειχε τελειωσει, ομως αυτο δεν σημαινε οτι ο χωρος εμενε χωρις μουσικη επενδυση. Μεσα στο παρκο ο δημος ειχε εγκαταστησει παντου ηχεια τα οποια οταν το συντριβανι δεν τραγουδουσε επαιζαν τζαζ μουσικη!

Οταν ξεκινησαν να παιζουν οι πρωτες νοτες απ’ το My Way του Frank Sinatra δεν μπορουσα να πιστεψω στ’ αυτια μου. Τριγυρισα το λουσμενο στο φως παρκο, αναμεσα σε πιτσιρικια που επαιζαν και ζευγαρακια που εκαναν βολτες και γελουσα μονος μου χαμενος στη μοναδικοτητα αυτης της απιστευτης στιγμης, ενω η υπεροχη φωνη του ol’ blue eyes μου πλημμυριζε τα αυτια.
Τραγουδουσα χωρις να με νοιαζει αν θα με περασουν για τρελο τους μοναδικους στιχους που ηταν λες και εκλειναν το ταξιδι μου μεσα σε πεντε γραμμες και ηθελα να κανω αυτη τη στιγμη να κρατησει για παντα…
“And now, the end is here
And so I face the final curtain
My friend, I’ll say it clear
I’ll state my case, of which I’m certain
I’ve lived a life that’s full
I traveled each and every highway
And more, much more than this, I did it my way“

Με τη διαθεση πλεον στα υψη συνεχισα τη βολτα στη πολη με μονη σκεψη να συγκρατησω οση περισσοτερη ομορφια μπορουσα απο αυτη τη θαυμασια πολη.

Ο συνδιασμος των νεοκλασσικων κτηριων με τα επιβλητικα μεσαιωνικα μνημεια γοτθικου ρυθμου και τις παλιες εκκλησιες ηταν κατι καταπληκτικο…

Ομως κανενα κτηριο δεν ηταν πιο εντυπωσιακο απο το καθεδρικο ναο της Αγιας Ελισαβετ, του μεγαλυτερου ναου ολοκληρης της χωρας, που υψωνοταν ακριβως μπροστα μου…

(φωτο απο Wikipedia)
Ο ναος αυτος ειχε χτιστει τμηματικα κατα το Μεσαιωνα, μεταξυ του 1378 και 1508 στη μνημη της Αγιας Ελισαβετ της Ουγγαριας, την προστατιδα της Πορτογαλιας και των μισθοφορων πολεμιστων.
Ο καθεδρικος χτυπηθηκε αρκετες φορες απο φυσικες καταστροφες και επισκευαστηκε αλλες τοσες, κατι που συμβολιζοταν πολυ χαρακτηριστικα απο τη σπασμενη μεγαλη καμπανα του ναου που βρισκοταν πλεον σε περιοπτη θεση διπλα στο κτηριο.

Ομως το Kosice ειχε πολλα ακομα να μου δειξει. Διπλα στο ναο και μπροστα στον ιστορικο θυρεο της πολης υπηρχε η εισοδος στις αρχαιες κατακομβες εκει που καποτε βρισκοταν η μεσαιωνικη πολη και που τμηματα της σωζονταν μεχρι και σημερα.

Ηταν ενα κλειστοφοβικο μερος. Παντου υπηρχαν στενοι διαδρομοι και αψιδωτες εισοδοι που οδηγουσαν σε χωρους σαν μεγαλα δωματια.
Χαμηλα κατω απο το εδαφος υπηρχαν ακομα και υδροροες ισως απο καποιο αποχετευτικο συστημα της παλιας πολης.

Ομολογω οτι το μερος δεν ηταν οσο εντυπωσιακο οσο το περιμενα. Τα τμηματα που ειχαν ανασκαφει ηταν σχετικα περιορισμενα και οι χωροι στους οποιους εκθετονταν παλια ευρηματα, κιονες και αγαλματα ηταν ως επι το πλειστον αδειοι.
Ακομα και ετσι ομως η αξιοποιηση αυτου του χωρου ηταν μια υπενθυμιση οτι λαοι με πολυ πιο φτωχη ιστορια απο τη δικη μας φροντιζαν να την αναδειξουν οσο μπορουσαν. Εμεις;

Η συνεχεια της βολτας με οδηγησε -που αλλου;- στα παρκα της πολης. Ηταν αδυνατον να μην τα παρατηρησει καποιος περπατωντας εδω.
Η φυσικη ομορφια τους συναγωνιζοταν ανετα την ομορφια των ιστορικων μνημειων. Για καποιον που ειχε μεγαλωσει μεσα στα τσιμεντα μιας ασχημης, χοντροκομμενης πολης τετοιες εικονες ηταν λογος να νοιωθω ζηλια, θλιψη και θαυμασμο…
Με τι παιδεια και κουλτουρα θα μεγαλωνε αραγε καποιος μεσα σε τετοια τοπια;

Οι εικονες πλεον δεν περιγραφονταν με λογια… Ειχα δει τοσες ομορφες πολεις στο παρελθον και καθε μια ειχε κατι το μοναδικο, ομως το Kosice εμπαινε πλεον επαξια κοντα στη κορυφη της λιστας…

Ομως αν νομιζατε οτι τα ειχατε δει ολα μεχρι τωρα ειστε γελασμενοι. Βλεπετε ειχα κρατησει το καλυτερο για το τελος…………
…και αυτο δεν ηταν αλλο απο τις γυναικες της χωρας!
Οταν ο ταξιδιωτικος οδηγος αναφερει ως ενα απο τα μεγαλυτερα αξιοθεατα ενος τοπου τις γυναικες του, τοτε πιστεψτε με μιλαμε για περιπτωσεις πολλαπλων εγκεφαλικων, καρδιοπαθειων, τυφλωσης η και ολα αυτα μαζι!

—- Παρακαλουνται οι αρρενες αναγνωστες μιας καποιας ηλικιας να παρουν τα υπογλωσσια τους πριν συνεχισουν την αναγνωση. Δεν ευθυνομεθα δια τυχον μονιμες βλαβες που μπορει να προκληθουν απο τα παρακατω αξιοθεατα. —-

Σε ολη τη διαρκεια του περιπατου μου στη πολη λοιπον αν υπηρχε κατι που ηταν εντελως μα ΕΝΤΕΛΩΣ αδυνατον να μην προσεξω ηταν οι γυναικες που κυκλοφορουσαν. Η καλοκαιρινη ζεστη, τα μικροσκοπικα ρουχα και οι ατελειωτες αναλογιες των διαστημικων Σλοβακων δημιουργουσαν εναν εκρηκτικο συνδυασμο…

Ποια γη της Επαγγελιας και μλκιες λεμε… Εδω ηταν ο Παραδεισος!

Hταν κατι το απιστευτο. Δεν ειμαι ανθρωπος που θα κατσει να βγαζει φωτογραφιες γυναικων ντε και καλα, ομως αν δεν αποθανατιζα το θεαμα αυτο δεν θα με πιστευε κανενας οτι μπορει να υπαρχει. Ολη τη πολη ηταν γεματη απιστευτες θυλικες παρουσιες.
Και το καλυτερο; Αν τους επιανες κουβεντα ηταν φιλικοτατες!!

Καθως επεστρεφα απο το μεγαλο παρκο στην ακρη του πεζοδρομου δυο πανεμορφα πλασματα με πλησιασαν κρατωντας δυο μικρους δισκους με μικρα χαρτινα κυπελακια.
Ηταν φοιτητριες στο πανεπιστημιο της πολης και τωρα το καλοκαιρι δουλευαν σε ενα κοντινο καφε και ηταν ολη μερα στεκονταν εξω απο το μαγαζι με ενα δισκο στο χερι πουλωντας στους περαστικους παγωμενη λεμοναδα, τσαι και αναψυκτικα!

Μου χαμογελασαν γλυκα με μια ομορφια που εκανε τυφλους να βρισκουν το φως τους και σε απταιστα αγγλικα μου προσεφεραν να παρω ενα δροσιστικο ροφημα. Μονο 1 ευρω!
Πηγα να αρνηθω ευγενικα μιας που επανω μου ειχα μονο 50ευρο αλλα η Lenka με προλαβε λεγοντας γλυκα οτι δεν υπηρχε κανενα προβλημα. Μου εδωσε να διαλεξω ροφημα και πηρε το 50αρικο και ετρεξε χαρουμενη μεσα στο μαγαζι για να μου φερει 49 ευρω ρεστα!

Γυρισε με τα ρεστα ενω ειχα ηδη πιασει κουβεντουλα με τη φιλη της.
Ηταν δυο γλυκυτατα πλασματα. Αυτο και αν δεν θα πιστευε κανεις μετα! Τι λεω; Εδω δεν το πιστευα εγω τωρα που το ζουσα κιολας!

Κανοντας τεραστιες προσπαθειες να καταπολεμησω το παρκινσον που ειχε πιασει τα χερια μου εβγαλα τη φωτογραφικη μηχανη και τους ζητησα διστακτικα να τις φωτογραφησω.

Στην αρχη με κοιταξαν με απορια. “Φωτογραφια; Μα γιατι; Δεν ειμαστε κατι το ιδιαιτερο…”
Εκει που ημουν στα προθυρα εγκεφαλικου με αυτο που ειχα μολις ακουσει γυριζουν και μου λενε γελωντας “Αντε, καλα!” και τσακ στηνονται με χαρη μπροστα στο φακο.

Το γονιδιο του μοντελου ρε πστη μου….!
Κυριες και κυριοι, επιτρεψτε μου να σας γνωρισω λοιπον τις δυο νεες μου φιλες: την Lenka…

…και τη φιλη της Maria!

Εμμμ μαλλον να πηγαινουμε καλυτερα. Ουτως η αλλως μετα και απο αυτα και να ηθελα να δω κατι αλλο ηταν αδυνατον. Ειχα στραβωθει πληρως!

Βεβαια περα απ’ τη πλακα θα ηθελα να μεινω για λιγο ακομα (μερικα χρονακια ας πουμε) σε αυτο το πανεμορφο μερος αλλα δεν γινοταν. Ο ηλιος επεφτε και αναμεσα σε μενα και το Βελιγραδι ειχα 600 ακομα χιλιομετρα και μια ακομα χωρα. Λεπτομερειες.
Παμε καλη μου…

Ηταν ωρα να φαω χιλιομετρα ξανα. Αν ηθελα να βρισκομαι αυριο βραδυ στην Ελλαδα το αποψινο ηταν κατι που επρεπε να κανω.
Αφησα την ομορφη πολη πισω και βγηκα στην μεγαλη εθνικη οδο με κατευθυνση τα συνορα.
Η μικρη ταμπελα στην ακρη του δρομου λες και σηματοδοτουσε το τελος του ονειρου… Kosice τελος

Απο εδω τα συνορα ηταν υποθεση μιας ωριτσας.

Κλασσικη ποζα στη πινακιδα των συνορων, για μια χωρα που ηξερα καλα. Καπου καπως καποτε, σε μια αλλη ζωη, πριν ενα εκατομμυριο φεγγαρια η Βουδαπεστη ηταν αυτο που αποκαλουσα Σπιτι μου… Ποσο αλλαξαμε απο τοτε…
Ολα ειναι ιδια μα τα παντα ειναι αλλιως τωρα… Μονο το Ταξιδι παρεμεινε το ιδιο.

Tαξιδι στη χωρα-τηγανιτα.
Ανοιξα το γκαζι και στο MP3 εβαλα στο τερμα ενα κομματι που κρατουσα φυλαγμενο χρονια…
Νατασσα Μποφιλιου – Εν λευκω

“Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να ‘ναι σαν κι εμένα…”

Καπου στο βαθος μια καταιγιδα ειχε παρει να σκιαζει τον απογευματινο ουρανο χτυπωντας τη γη οπως οι σκεψεις τωρα το μυαλο μου…

Οι Ουγγρικοι αυτοκινητοδρομοι ηταν δρομαρες με ολη την εννοια της λεξης: αψογα χαραγμενοι, μεγαλες λωριδες, απεραντες ευθειες χωρις ιχνος λακουβας. Επιπεδο autobahn και βαλε και αν εκρινα και απο τους οδηγους που περνουσαν στην αριστερη λωριδα με το γκαζι στο πατωμα, μαλλον στο ιδιο στυλ ηταν και τα ορια ταχυτητας τους.
Η νυχτα ερχοταν πλεον και με την ελευθερια της ελλειψης (πρακτικων) οριων ταχυτητας τα χιλιομετρα εφευγαν πολυ ευκολα.

Καθ’ οδον αρχισα να παρατηρω ολοενα και περισσοτερα αυτοκινητα με γερμανικες η αυστριακες πινακιδες που ηταν φορτωμενα μεχρι τα μπουνια με πραγματα και ανθρωπους. Ηταν ενα παραξενο θεαμα. Τοσοι πολλοι Γερμανοι ηθελαν ξαφνικα να μεταναστευσουν στη Σερβια; Γιατι με τοσα πραγματα μεσα δεν τους εκοβα να πηγαιναν για τουρισμο.

Οσο πλησιαζα τα συνορα η κινηση ολοενα και πυκνωνε τωρα. Εγω δεν εδωσα ιδιαιτερη σημασια σ’ αυτο και συνεχισα το δρομο μου χαλαρος οπως εκανα καθε φορα που περνουσα τα συνορα μιας χωρας.
Εδω ομως ηταν διαφορετικα. Φτανοντας στα συνορα θυμηθηκα κατι που μου εκοψε τα ποδια: εδω τα συνορα των δυο χωρων ΔΕΝ ηταν ελευθερα! Η Σερβια δεν ηταν στην Ευρωπαικη ενωση και κατα συνεπεια θα επρεπε να περασουμε ελεγχο διαβατηριων ενας ενας! Και με ολη αυτη τη κινηση που εβλεπα εδω και ωρα να κατευθυνεται προς τα εκει αν ο ελεγχος γινοταν με το ρυθμο αλλων Βαλκανικων χωρων που ειχα περασει στο παρελθον θα εμπαινα στη Σερβια καλα ξημερωματα!

Εκανα μια τελευταια απελπισμενη ευχη ο ελεγχος να ειναι απλα μια τυπικοτητα και να περνουσαμε ολοι γρηγορα.
Ναι. Οκ.

Εσβησα τη μηχανη και σταματησα πισω απο την ουρα χιλιομετρων που ειχαν σχηματισει τα προπορευομενα οχηματα. Τον ειχα πιει. Τι να εκανα; Στιγμιαια σκεφτηκα να περνουσα προσεκτικα αναμεσα στα αυτοκινητα αλλα κατι μου ελεγε οτι οι αλλοι οδηγοι δεν θα το εκτιμουσαν ιδιαιτερα αυτο.
Ηδη με κοιτουσαν με μισο ματι για καποιο λογο. Μεσα στα αυτοκινητα που ειχα δει με τις Γερμανοαυστριακες πινακιδες βρισκονταν δεκαδες μελαχρινοι τυποι με μεγαλα μουστακια και γυναικες με μαντιλες. Ηταν μουσουλμανοι που ειτε μεταναστευαν πισω στη πατριδα τους ειτε ειχαν αγορασει αυτοκινητο και βιος απο τη Γερμανια και γυριζαν πισω.

Οπως και αν ειχε ομως ξαφνικα ενοιωσα τριγυρισμενος απο ματια που με κοιτουσαν παραξενα…
Η ουρα προχωρουσε με βασανιστικους ρυθμους. Μιας που η πορεια γινοταν κυριολεκτικα μετρο μετρο, οι περισσοτεροι οδηγοι δεν εβαζαν καν μπροστα, παρα εσπρωχναν τα αυτοκινητα λιγα μετρα μπροστα και τραβουσαν χειροφρενο.
Ακολουθησα το παραδειγμα τους ομως συντομα αποδειχτηκε μεγαλο μαρτυριο. Οπως και να το κανει καποιος δεν ηταν και το πιο ευκολο πραγμα του κοσμου να πρεπει καθε λιγα λεπτα να πηγαινεις στα χερια ενα θεοβαρο φορτωμενο θηριο που σε καθε μικροανωμαλια του δρομου τραβουσε αριστερα δεξια και απειλουσε να ξαπλωθει φαρδυ πλατυ στο οδοστρωμα. Ειχα διασχισει ολη την Ευρωπη χωρις ζημιες και θα την παθαινα τωρα με μηδεν χιλιομετρα σπρωχνοντας; Ημουν κουρασμενος, κρυωνα και ειχα μπροστα μου ενας θεος ξερει ποσες ωρες ακομα του μαρτυριου της σταγονας. Η μερα μου ειχε ξεκινησει με τον πιο υπεροχο τροπο στα βουνα της Πολωνιας και τωρα θα εκλεινε με το χειροτερο!

Δεν ειχε περασει πολυ ωρα ομως και τις σκεψεις μου διεκοψε ο χαρακτηριστικος ηχος ενος μεγαλου μονοκυλινδρου. Γυρισα και ειδα ενα απιθανο θεαμα. Ενας μηχανοβιος τρελακιας με το μαλι να ανεμιζει και με βλεμμα που γυαλιζε περνουσε απο τη βοηθητικη λωριδα ορθιος πανω σε ενα βαρυφορτωμενο παλιο Yamaha Tenere 600.
Το ηξερα αυτο το βλεμμα. Μονο οσοι εχουν ταξιδεψει υπερβολικα πολυ και μακρυα το ειχαν στα ματια τους…

Καθως εφυγε μπροστα αποφασισα να τον ακολουθησω! Καβαλησα τη μηχανη εν μεσω βλοσυρων ματιων απο τους οδηγους των αυτοκινητων, κουμπωσα πρωτη στο κιβωτιο και μπηκα ξωπισω του στην βοηθητικη.
Συντομα τον εφτασα και εκοψα.
Ειχε σταματησει ακριβως κατω απο μια μεγαλη πινακιδα που ελεγε “Δημοκρατια της Σερβιας. Καλωσηρθατε”

Με πλησιασε χαμογελωντας. “Αδερφε μου!”
Τον ελεγαν Dragan και ηταν Σερβος που γυριζε πισω στο σπιτι του απο ταξιδι.
Εριξε μια ματια στη μηχανη και ειπε:
– Γυριζεις απο μακρυα;
– Απο το Βορειο Ακρωτηρι.
– Ωωωω ρε φιλε! Δικος μου εισαι και συ! Και εγω τωρα γυριζω απο τη Ρωσια. Ειχα παει μεχρι το Ιρκουτσκ και τωρα επιστροφη στα πατρια εδαφη. Ποσα χιλιομετρα εκανες;
– Ε, μεχρι εδω εχω κανει περιπου 12.000.
– Ωραιος! Και εγω περιπου τοσα εκανα μονο που τα περισσοτερα ηταν σε χωμα…

Τρελαρας! Αλλα ωραιος τρελαρας! Δεσαμε κατευθειαν.
Με ρωτησε που πηγαινα τωρα. Του ειπα οτι ειχα προορισμο το Βελιγραδι αλλα δεν ειχα καποιο αλλο σχεδιο. Δεν ειχα κλεισει διανυκτερευση και απλα σκεφτομουν να εβρισκα καποιο φτηνο ξενωνα για το βραδυ.

Με διεκοψε και μου ειπε με τροπο που δεν χωρουσε αμφισβητηση.”Α, δεν υπαρχει περιπτωση, ξεχνα το! Θα ερθεις στο σπιτι μου να σε φιλοξενησω!”

Ειχα σταθει απιστευτα τυχερος για αλλη μια φορα. Τελικα οταν εισαι στο δρομο τα παντα μπορουν να συμβουν…
Πηραμε πρωτη γραμμη στον ελεγχο διαβατηριων καθως ο Dragan ηταν φιλος με τον υπευθυνο αξιωματικο της αστυνομιας και συντομα το βασανο των συνορων ηταν παρελθον! Τι σου ειναι οι γνωριμιες τελικα…

Μπηκαμε στην ταλαιπωρημενη εθνικη οδο της Σερβιας και βαλαμε ροτα για το Βελιγραδι. Μπροστα πηγαινε ο Dragan πανω στο μηχανακι/υπερπαραγωγη με ενα τεραστιο ογκο χυμα πραγματων -ελαστικα, μπιτονια βενζινης, βαλιτσες, σακουλες- να γερνουν στο πλαι ενα κλικ απο το να σκορπισουν στο δρομο, ενω αδιαβροχα σκηνη και ρουχα ανεμιζαν στο βραδυνο αερακι…

Εγω ακολουθουσα ξωπισω στο σκοτεινο δρομο χαζευοντας το θεαμα ενω απο πανω ενα μεγαλο καλοκαιρινο φεγγαρι μου θυμιζε οτι ο Αυγουστος πλεον ηταν εδω…

Νυχτερινες διαδρομες στη Σερβια παρεα με εναν ακομα μηχανοβιο που ειχα γνωρισει στο δρομο και που ειχε εμφανιστει τη καταλληλη στιγμη για να σωσει κυριολεκτικα τη παρτιδα… Μια ακομα μοναδικη στιγμη σε ενα μοναδικο ταξιδι.

Ημασταν στο Βελιγραδι δυομιση ωρες αργοτερα. Η ωρα ηταν 1 το πρωι και δεν κυκλοφορουσε ψυχη. Ακολουθησα το Dragan στα στενα της πολης, σε φτωχικες γειτονιες αναμεσα σε παλια μικρα σπιτακια με ταλαιπωμενους κηπους και μεγαλα εργατικα μπλοκ κατοικιων χωρις στιγμη να μου περασει απ’ το μυαλο οτι μπορει να κινδυνευω.
Οταν εισαι στο δρομο μαθαινεις να εμπιστευεσαι τους ανθρωπους, και αυτοι ανταποδιδουν τελικα με τον καλυτερο τροπο.

Στο ομορφο σπιτι του Σερβου φιλου η γυναικα του μας περιμενε ηδη εχοντας στρωσει τραπεζι για να τσιμπησουμε κατι πριν πεσουμε για υπνο. Τον καλοσωρισε γλυκα, του εβγαλε το σκονισμενο εξοπλισμο της μηχανης, του εφερε καθαρα ρουχα και πετσετα για να κανει μπανιο και περιμενε υπομονετικα για να μαθει για το ταξιδι του.
Ο Dragan ελειπε και εκεινος πανω απο ενα μηνα και ειχε πολλα να πει.

Τελικα ειχα κανει λαθος. Η μερα ειχε ξεκινησει ομορφα και ειχε τελειωσει Τ Ε Λ Ε Ι Α…
Το ταλαιπωρημενο μου σωμα υποδεχτηκε με ανακουφιση το μαλακο κρεβατι. Αποψε θα εκανα εναν απ’ τους πιο απολαυστικους υπνους της ζωης μου.

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24