71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη…

Day 13

71° 10′ 21″
Το πρωι ηρθε γκριζο και μουντο στον ομορφο ξενωνα του Honningsvag.
Κατεβηκα στη μεγαλη κουζινα και βεβαια η πρωτη κινηση καθε χαρμανη Ελληνα που σεβεται τον εαυτο του ηταν να ψαξω για καφε (αφου τσιγαρα δεν καπνιζω). Συντομα με μια ζεστη κουπα μαγικου ζωμου στα χερια εκατσα στο ησυχο σαλονι διπλα στο μεγαλο παραθυρο για να σκεφτω τι θα εκανα τελικα σημερα. Ηταν νωρις ακομα και ημουν μονος. Ωραια. Τη χρειαζομουν την ησυχια τωρα.
Απλωσα χαρτες και προγραμματα στο τραπεζι και καθισα να τα χαζευω.

Κανονικα θα πηγαινα απο χθες το βραδυ στο ακρωτηρι ωστε σημερα το πρωι να ξεκινουσα για την καθοδο πλεον προς την επομενη μεγαλη αγνωστη χωρα που απλωνοταν μπροστα μου μαγευτικη και μυστηρια: τη Φινλανδια.
Ομως για αλλη μια φορα το αρχικο σχεδιο ειχε παει απατο. Τι εκπληξη.

Θελοντας και μη θα επρεπε να κατσω εδω αυτο το πρωινο μεχρι να φτιαξει ο καιρος λιγο ωστε να ανεβω πανω. Βεβαια αυτο ηταν ρωσικη ρουλετα -οι συνθηκες τωρα μπορει να εμοιαζαν κακες ομως ηξερα οτι θα μπορουσαν να χειροτερευσουν πολυ περισσοτερο απο τη μια στιγμη στην αλλη. Μηπως να πηγαινα ετσι και οτι εβλεπα;
Οι πολυ ακριβεις προγνωσεις της μετεωρολογικης υπηρεσιας προεβλεπαν κακοκαιρια για σημερα, αυριο και ολο το Σαββατοκυριακο. Θυμηθηκα το φιλο Πανο που ειχε ερθει στο Ακρωτηρι πριν χρονια και δεν ειχε καταφερει να δει απολυτως τιποτα απο την ομιχλη. Μεχρι χθες το βραδυ θα ελεγα οτι ηταν υπερβολικος, ομως τωρα ηξερα καλυτερα.
Το να βρεις το Ακρωτηρι με καλο καιρο ηταν λαχειο που σου κληρωνε αμα γουσταρε αλλιως…

Να πηγαινα τωρα το πρωι η να καθομουν αλλη μια μερα εδω περιμενοντας να ανοιξει λιγο ο καιρος;
Το μονο σιγουρο ηταν οτι δεν υπηρχε περιπτωση να εφευγα ετσι. Δεν ειχα ερθει μεχρι εδω για να αφησω μερικα συννεφα να με εμποδισουν να δω αυτο που περιμενα τοσα χρονια! Στα ταξιδια μου αν ειχα μαθει κατι με τοσες περιπετειες ηταν οτι τα πραγματα εχουν τον τροπο τους να φτιαχνουν στο τελος.

Οσο ομως προσπαθουσα να δειχνω αισιοδοξος τοσο ο καιρος εξω εκανε οτι μπορουσε για να με διαψευσει. Η βροχη τωρα ειχε δυναμωσει και χτυπουσε τα παραθυρα με μανια και απο την παρακειμενη πλαγια το συννεφο κατεβαινε ερποντας προς το μερος μου. Επανω τωρα δεν ηθελα να σκεφτομαι καν πως θα ηταν τα πραγματα. Η web camera που υπαρχει στη ταρατσα του κτηριου στο Βορειο Ακρωτηρι και που παρακολουθουσα απο το πρωι εδειχνε μια τρομακτικη εικονα με τα παντα τυλιγμενα σε ενα καταλευκο πεπλο νεφους και βροχης. Το μερος ηταν απλησιαστο. Ουτε για αστειο να πηγαινα τωρα!
“Κοιτα που διεσχισα ολη την Ευρωπη και μια ανασα πριν το τελος το ατιμο ακομα μου αντιστεκεται!” μουρμουρισα.

Καπου εκει τις σκεψεις μου διεκοψε μια φιγουρα που εμφανιστηκε στις σκαλες. Ηταν ο συγκατοικος μου στο δωματιο, ενας συμπαθεστατος μεσηλικας Γερμανος ποδηλατης. Ειχε ξεκινησει απο το Ελσινκι και ειχε κανει 1800 χιλιομετρα μεχρι εδω, πανω σε ενα ποδηλατο που εσερνε και τρειλερ! Να! Πανω που νομιζεις οτι κανεις κατι αξιο λογου ερχεται κατι τετοιο και σου γ@μ@ει τη φαντασιωση! Τι να λεμε τωρα…

Εφερε το πρωινο του χαμογελαστος στο τραπεζι και κατσαμε παρεουλα να κουβεντιαζουμε. Ηθελε να ανεβει και αυτος στο Ακρωτηρι αλλα ο καιρος τον ειχε καθηλωσει εδω. Βεβαια δεν βιαζοταν. Μεχρι το Σαββατο που θα επαιρνε το λεωφορειο που θα τον γυριζε στο Ελσινκι ειχε μερες για να καταφερει να δει το Ακρωτηρι με καλο καιρο.
Του μιλησα για οσα κουβαλουσα στους ωμους, για οσα με εκαναν τελικα να παρω τους δρομους στη ζωη μου, για αυτα που με εσπρωξαν να κανω τη τρελα πραγματικοτητα, για ολα αυτα που ηθελα να αφησω πισω και ολα εκεινα που εψαχνα να βρω μπροστα.
Μιλησαμε για χιλια δυο πραγματα: για τις διτροχες συντροφους μας, για ταξιδια, για δουλειες, για την οικονομικη κριση, για ονειρα και στοχους ζωης, για αγαπες και μνημες παλιες, για τη ζωη την ιδια τελικα.

Καθομουν εκει και τον εβλεπα να μου μιλαει καθως μοιραζομασταν τη μαρμελαδα και το ζεστο ψωμι που ειχε φερει και για αλλη μια φορα θυμηθηκα ποσο ιδιοι ειμαστε ολοι οι ανθρωποι σε αυτο το κοσμο τελικα.
Τι θα ελεγε οτι ηταν Γερμανος; Δεν ηταν εχθρος μου, δεν ειχα να χωρισω απολυτως τιποτα. Ισα ισα που που στα ματια μου αυτος ο καλοσυνατος χαμογελαστος ξανθος κυριουλης δεν ηταν ο απομακρος “ξενος” του ελληνικου τουρισμου αλλα καποιος με τον οποιο με ενωναν πολυ περισσοτερα απο αυτα που μας χωριζαν. Ακομα και αν δεν θα βρισκομασταν ποτε ξανα ειχαμε μοιραστει ενα πολυ ομορφο πρωινο παρεα και αυτο δεν θα ξεχνιοταν. Απο τετοια υλικα ειναι φτιαγμενη η αληθινη ζωη φιλε και οχι απο πολυχρωμα κουμπακια σε οθονες με 3000 “φιλους”…

Ειχε παρει να μεσημεριαζει και αρχισα να αγχωνομαι που ημουν ακομα εδω δυο βηματα απο το τελος χωρις να εχω καταφερει ακομα να φτασω εκει και η ωρα περνουσε. Δυστυχως οταν ο χρονος που εχεις να ταξιδεψεις ειναι περιορισμενος οσο και να μην το θες καποιες στιγμες νοιωθεις την πιεση του προγραμματος, των αποστασεων, των χιλιομετρων που εχεις ακομα μπροστα.
Αυτο που ηξερα ηταν οτι τωρα ηταν Τεταρτη και την Παρασκευη θα επρεπε να βρισκομαι στο Oulu της Φινλανδιας οπου με περιμενε η καλη μου φιλη η Oili να με φιλοξενησει στο πατρικο της. Περα απο αυτο δεν ειχα καποιο αλλο συγκεκριμενο προορισμο παρα μονο το οτι θα ηθελα να περνουσα και απο το περιφημο χωριο του Αι Βασιλη στο Rovaniemi.

Απο εδω και κατω δεν ειχα σκεφτει καθολου τη διανυκτερευση και τη διαδρομη μου. Ελεγα να εβαζα ροτα για τα συνορα με τη Φινλανδια για οπου βγω και να κατεληγα να κανω ελευθερο καμπινγκ στη τεραστια λιμνη Inari στη Βορεια Φινλανδια.
Με τετοιο καιρο να στηνω το τσαντηρι ομως; Θα εκοβε; Τι θα εβρισκα μπροστα μου; Μηπως να εψαχνα λιγο το τι να δω και που να παω; Αυτες οι σκεψεις τριγυριζαν στο μυαλο μου τωρα, χωρις να γνωριζω οτι οι θεοι του ταξιδιου ειχαν ηδη τα δικα τους σχεδια για μενα…

Ο Γερμανος με σκουντηξε και εδειξε την εικονα στη web camera του ακρωτηριου. “Ρε συ, σαν να το βλεπω πολυ καθαρο το τοπιο τωρα. Ανοιξε ο καιρος η ειναι η ιδεα μου;”
Δεν ηταν. Οντως το πυκνο συννεφο και η καταχνια που υπηρχε απο χθες το βραδυ στο Βραχο ειχε φυγει οσο ξαφνικα οσο ειχε ερθει και τωρα το απεραντο μπλε του μοναδικου τοπιου απλωνοταν στην μικρη οθονη του υπολογιστη απ’ ακρη σ’ ακρη!
Σηκωσε τα ματια απο την οθονη, με κοιταξε με σοβαρο βλεμμα και ειπε: “Ανεβα. Τωρα.”

Πριν ολοκληρωσει τη κουβεντα του εγω ημουν ηδη επανω και ετοιμαζομουν.
Εβαλα τα δερματινα και τις μποτες με το πασο μου θελοντας να απολαυσω αυτη την παλια ιεροτελεστια του μηχανοβιου. Διοτι αυτη τη φορα δεν ντυνομουν για μια ακομα βολτα στα περιξ, αλλα για ενα προορισμο που κυνηγουσα μια ολοκληρη ζωη.
Κατεβηκα κατω, χαιρετησα το Γερμανο φιλο και βγηκα εξω.
Ο καιρος ειχε ανοιξει μεχρι εδω στο χωριο και αυτο σημαινε οτι τωρα ηταν η μεγαλη μου ευκαιρια!
“Αυτο ηταν. Σου ‘ρχομαι.” ψυθιρισα και γυρισα το κλειδι στη μιζα.

Τα τριαντα χιλιομετρα που χθες το βραδυ εκανα με τη ψυχη στο στομα σημερα εφυγαν σε χρονο μηδεν. Η Αυρα καταπινε σβελτα το στενο στροφιλικι του βουνου, ομως εγω ειχα κλειδωσει πανω σε αυτο το μικρο κομματι μπλε ουρανου που φαινοταν τωρα δειλα πισω απο τα συννεφα.
Π α μ ε ! ! !

Καθως εκανα τα τελευταια χιλιομετρα πριν το Βορειο Ακρωτηρι ηταν σαν να ταξιδευω στο απολυτο τιποτα.
Μου θυμισε εκεινα τα φιλμακια πανω στις παλιες μηχανες προβολης, οπου η μπομπινα εφτανε στην ακρη της και ξετυλιγοταν για να δειχνει απλα το κενο φως του προβολεα.
Ετσι και τωρα, φτανοντας στην ακρη του κοσμου το τοπιο θαρρεις ξετυλιγοταν και τελειωνε και αυτο μαζι με τη διαδρομη…

Πως νοιωθεις οταν φτανεις στο τελος του Δρομου;

Πλησιασα στη πυλη, πληρωσα το ακριβο αντιτιμο στο νεαρο Νορβηγο και παρκαρα τη μηχανη στην αλανα μπροστα στο μακροστενο, χαμηλο πετρινο κτηριο με το λευκο θολο που εμοιαζε κατι αναμεσα σε παλιο τουριστικο ξενοδοχειο του ΕΟΤ και φουτουριστικο σπιτι του μελλοντος.

Η καρδια αρχισε να χτυπαει με μανια το στηθος λες και ηθελε να βγει εξω.
Σαν σε ονειρο περπατησα προς την εισοδο του κτηριου με τα ποδια κομμενα. Ημουν επιτελους εδω.

71° 10′ 21″.
Καλωσορισατε στο Nordkapp.

Περασα στο πλαι του κτηριου και προχωρησα για την ακρη. Ενας παγωμενος ανεμος φυσουσε δυνατα και σαρωνε τα παντα.

Το μυαλο μηδενισε.
Η φωνη σωπασε.
Τα ματια μουσκεψαν.
Οι λεξεις εχασαν το νοημα τους…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Nordkapp 2012

Το Βορειο Ακρωτηρι ανοιγοταν τωρα μπροστα μου σε ολο του το μεγαλειο! Τα συννεφα εφταναν μεχρι το τελος του οριζοντα πανω σε εναν ουρανο που θαρρεις και μπορουσα να αγγιξω. Ημουν στην ακρη του κοσμου! Πιο πανω απο εδω υπηρχε μονο η Αρκτικη και ο Βορειος Πολος της γης!

Σταθηκα σαν χαμενος στην ακρη του αποτομου βραχου απλα να κοιταζω αυτο το απεριγραπτο θεαμα, μια εικονα που σημαινε τοσα πολλα για μενα.
Το ονειρο που εγινε πραγματικοτητα. Οι κοποι που στο τελος του δρομου ανταμειβονται. Μα πανω απο ολα η γνωση του οτι ολα ειναι δυνατα αρκει να το θελησουμε αληθινα και να παλεψουμε για αυτο!
Εδω πανω ενοιωθα μια απεραντη ελευθερια να με γεμιζει -απο εδω θα μπορουσα να παω οπουδηποτε στο κοσμο πλεον.
Τα ονειρα μας ειναι τωρα το μονο οριο.
“It’s my time to be waiting,
All locked down, chained in the hole,
But when my waiting is done
I’m gonna give it a whirl…”

Sivert Hoyem – Give It A Whirl

Μπροστα στη θεα αυτη δεν αντεξα αλλο. Ακουμπησα στα κιγκλιδωματα και αρχισα να κλαιω σαν μωρο παιδι…
Παναγιωτη, Μανο, ειμαστε ΕΔΩ ρε παιδια!! Τα καταφεραμε! Τα καταφεραμε ρε…

Ενοιωσα επιτελους ενα μεγαλο φορτιο να φευγει απο τη πλατη μου. Τα ειχα καταφερει, οχι μονο για παρτη μου αλλα και για ολους οσους δεν μπορουσαν να ειναι εδω μαζι μου τωρα…

Πηρα βαθεια ανασσα και προχωρησα προς το μερος του πασιγνωστου μνημειου και σταθηκα κατω απο την μεγαλη μεταλλικη υδρογειο.
Τοσα χρονια εβλεπα αυτη την εικονα σε φωτογραφιες αλλων ταξιδιωτων και ακομα δεν μπορουσα να το πιστεψω οτι τωρα ημουν εγω εδω στη θεση τους!

Ο κοσμος ηταν λιγοστος αυτο το παγωμενο απογευμα.
Κανεις δεν μιλουσε εδω. Οι επισκεπτες τριγυριζαν εδω και κει σαν φαντασματα, ολοι χαμενοι στις σκεψεις τους.
Το Βορειο Ακρωτηρι ειχε αυτη την επιδραση επανω στον επισκεπτη. Ερχοσουν εδω και ενοιωθες να πλημμυριζεις συναισθηματα που πασχιζουν να βγουν εξω το ενα πανω στο αλλο με το μυαλο ενα κουβαρι.

Ισως ηταν η σκεψη του οτι τωρα στεκομασταν κυριολεκτικα σε μια απο τις ακρες του κοσμου που ξεραμε, η ισως η γνωση οτι ολα εχουν ενα τελος και τιποτα δεν ειναι απεραντο αληθινα. Οι τοποι, οι ανθρωποι, ο χρονος…
Αρχη και Τελος.

Αρχισα να περιπλανιεμαι στο χωρο θελοντας να συγκρατησω καθε μικρη λεπτομερεια αυτου του μερους.
Σε μια ακρη υπηρχε ενα παραξενο συμπλεγμα απο επτα πετρινους κυκλους που εμοιαζαν με τεραστια νομισματα. Ηταν ενα γλυπτο που λεγοταν Barn av Jorden -τα παιδια της Γης.

“Τον Ιουνιο του 1988, επτα παιδια απο καθε γωνια του κοσμου ηρθαν εδω στο Βορειο Ακρωτηρι και εμειναν μια βδομαδα δημιουργωντας μαζι το μνημειο αυτο, ως συμβολο συνεργασιας, φιλιας ελπιδας και χαρας.”

Στο κεντρο των κυκλων στεκοταν η Μητερα Γη αγκαλια με ενα παιδι που εδειχνε προς το Βορρα.

Λιγο πιο περα βρισκοταν η πινακιδα του Mindattsolvegen.
Ο Δρομος του Ηλιου του Μεσονυχτιου.

Περιφερομενος βρηκα ενα ακομα σημαντικο μνημειο: μια μεγαλη πετρινη στηλη που ειχε στηθει απο το βασιλια Oscar ΙΙ της Νορβηγιας και Σουηδιας το 1873 και σηματοδοτουσε την ακρη του βασιλειου του…

…ομως αν το μνημειο ηταν αξιολογο, αυτο που βρισκοταν απο πισω του ηταν ακομα πιο αξιοσημειωτο.
Αν και αγνωστο στους πολλους, ο καβος Knivskjellodden στο βαθος ηταν το πραγματικο Βορειο Ακρωτηρι και τελικο ακρο της Ευρωπης. Βεβαια για εμενα τα εκατο επιπλεον μετρα δεν ειχαν σημασια.
Στοχος ηταν ο ατιμος αυτος βραχος που πατουσα τωρα, η δικη μου Χιμαιρα.

Καθως συνεχιζα τη βολτα μου στο αδειο προαυλιο ειδα ενα συναδελφο μηχανοβιο με τις κορντουρες και το κρανος στο χερι και κοντοσταθηκα.
Αναγνωριζοντας απο τα δερματινα μου οτι και εγω ημουν πανω σε δυο ροδες, χαμογελασε και ειπε απλα: “Καλωσηρθες. Τα καταφερες.”
Δυο λεξεις απλες αλλα μου ακουστηκαν σαν το πιο ομορφο πραγμα που θα μπορουσε να μου πει καποιος!
Χαμογελασα και το μονο που σκεφτηκα να πω ηταν “Ευχαριστω φιλε. Παρομοιως.”

Πιασαμε την κουβεντα, ετσι απλα σαν δυο φιλοι που συναντιουνται μετα απο καιρο και γνωριστηκαμε. Ηταν ο Marko, ενας τρελο παλικαρακι απο τη Φινλανδια που ειχε ταξιδεψει απο το Ελσινκι μεχρι εδω πανω σε ενα ακρως χαρχαλεμενο παλιο Honda Shadow που ειχε κανει φτιαξει μονος του, χωρις σχεδιο, χωρις χαρτη, χωρις τιποτα.
Ακομα και τις κορντουρες που φορουσε τωρα τις ειχε αγορασει καθ’ οδον μιας που οταν ξεκινησε ο μονος εξοπλισμος που φορουσε ηταν ενα ανοιχτο κρανος, ενα τζιν παντελονι και ενα μακο μπλουζακι!
Καπου στο βαθος θα ορκιζομουν οτι ακουγα τους αντβεντσουραδες του Κολωνακιου να βαζουν φωτια στα ξεχειλιζοντα εξοπλισμο περιπετειας τουμπανα τους μπροστα στο Da Capo στη πλατεια…

Ειχε φτασει εδω μολις σημερα και εψαχνε να μεινει καπου πριν παρει αυριο το δρομο της επιστροφης για το Ελσινκι. Τον ιδιο δρομο που θα ακολουθουσα και εγω διασχιζοντας τη Φινλανδια. Οι θεοι του ταξιδιου μολις μου ειχαν κανει ενα ακομα δωρο!
Σε χρονο μηδεν ειχαμε αποφασισει να μεινει το βραδυ στον οικονομικοτατο ξενωνα που ημουν και εγω και να ταξιδεψουμε μαζι απο εκει και περα μεσα στη νεα χωρα.
Απο το πουθενα ειχα βρει παλι συνταξιδιωτη και μαζι και εναν νεο φιλο. Αυτο το ταξιδι ηταν τελικα ευλογημενο!
Σε καθε γωνια εβρισκα ανθρωπους να μοιραστω το Δρομο και τις χαρες του, να συνταξιδεψω, να γνωρισω τις ζωες τους, να μου χαρισουν τη φιλια τους…

Παρεα λοιπον συνεχισαμε την βολτα μας αυτη τη φορα στο εντυπωσιακο κτηριακο συγκροτημα του Nordkapp.
Αναμμενα κερια στις δυο πλευρες της εισοδου φωτιζαν χαμηλα τη πετρα φτιαχνοντας μια πολυ ατμοσφαιρικη εικονα.

Η εισοδος μου θυμιζε εντονα πολυτελες ξενοδοχειο και οχι αδικα, καθως ενα τμημα του κτηριου στο ισογειο ηταν οντως ξενοδοχειο, η υπαρξη του οποιου ομως ηταν απολυτα διακριτικη χωρις να εμποδιζει τους επισκεπτες απο το να εχουν προσβαση σε οποιο μερος του κτηριου επιθυμουσαν. Τα κερια εδω ειχαν την τιμητικη τους, δενοντας με τον πλεον υπεροχο τροπο με το πετρινο κτισμα.

Kαι αν καποιοι αναρωτηθηκατε γιατι μιλησα για ισογειο, ο λογος ηταν απλος: το χαμηλο πετρινο κτισμα ηταν απλα η κορυφη του παγοβουνου.
Βλεπετε ενα μεγαλο μερος του βραχου εδω ηταν σκαμμενο και φιλοξενουσε δυο ακομα επιπεδα με οτι μπορει να φανταστει κανεις: πολυτελη μπαρ, εστιατορια, ενα μεγαλο πανοραμικο ψηφιακο κινηματογραφο, ταχυδρομειο, μαγαζια με σουβενιρ, εκθεσεις εργων τεχνης και ακομα και εκκλησια!
Ολο το εσωτερικο ηταν καταπληκτικα σχεδιασμενο, με καθε σπιθαμη του χωρου λειτουργικη και αξιοποιημενη.

Το φουτουριστικο κωνικο τμημα του κτηριου με τη χαρακτηριστικη λευκη σφαιρα απο πανω ηταν ενα πανοραμικο εστιατοριο, ενω απο πανω υπηρχε ενα δευτερο επιπεδο με την καλυτερη σουιτα του ξενοδοχειου. Η ιδια η λευκη σφαιρα δε ηταν μετεωρολογικος σταθμος.

Το μεγαλυτερο μερος του ισογειου ηταν μια μεγαλη σαλα με τεραστιες γυαλινες προσοψεις, οπου οι επισκεπτες μπορουσαν να κατσουν και να πιουν το ποτο τους σε ενα απο τα μπαρ του κτηριου και να χαζευουν εξω την απιστευτη θεα του Ακρωτηριου.

Εμεις ειχαμε ηδη περασει αρκετη ωρα στη ισογειο και ηταν καιρος να εξερευνησουμε και το υπολοιπο μερος. Κατεβηκαμε τις σκαλες προς τα αλλα επιπεδα και βγηκαμε σε ενα μακρυ τσιμεντενιο διαδρομο που στους τοιχους ειχε γυαλινες προθηκες με καταπληκτικα πολυχρωμα ναυτικα διοραματα που εξηγουσαν την ιστορια της εξερευνησης του Nordkapp.

(Φοβερη λεπτομερεια το Βορειο Σελας!)

Καπου εδω σε αυτο το τσιμεντενιο υπογειο διαδρομο βρηκα και το πιο αλλοκοτο ξωκλησι του κοσμου.
Εχω επισκεφθει πολλους ναους στα ταξιδια μου αλλα τετοιο πραγμα δεν ειχα ξαναδει ποτε. Η εισοδος δεν θυμιζε σε τιποτα εκκλησια και ισα που προιδεαζε τον επισκεπτη για τη συνεχεια στο εσωτερικο…

Μπαινοντας μεσα τα εχασα! Δεν ειχα ξαναδει τετοιο πραγμα.
Ο μικρος χωρος εμοιαζε με κατι αναμεσα σε προιστορικη σπηλια και τη γεφυρα του διαστημοπλοιου Enterprise, αλλα σε τιποτα δεν θυμιζε με κανονικη εκκλησια!

Γυρω απο το δωματιο βρισκονταν δυο σειρες καθισματων σε κυκλικη διαταξη και σε καθε εσοχη της σκαμμενης πετρας υπηρχαν αναμμενα κερια, ενω μια απαλη τζαζ μελωδια γεμιζε το χωρο με μουσικη. Η ακρως εντυπωσιακη οροφη ηταν καλυμμενη απο μεγαλα φωτεινα μπλε πανελ καθως και απο πολλους μικρους διαφανεις κρυσταλλους που φωτιζονταν απο LED θυμιζοντας αστερια στον ουρανο.
Απιστευτο!

Το ιερο ηταν εξισου διαστημικο: ηταν απλα μια λευκη ημικυκλικη αψιδα που εμοιαζε με καρινα σκαφους και στο κεντρο ειχε ενα μικρο τραπεζι με κερια και απο πανω μια φιγουρα του Εσταυρωμενου εμοιαζε να αιωρειται μεσα στο φως.

Μου εκανε πολυ μεγαλη εντυπωση ολο αυτο. Δεν μπορουσα να φανταστω οτι θα υπηρχε μια τετοια εκκλησια καπου στο κοσμο!

Η επιγραφη στην εισοδο εξηγουσε σχετικα: “Το ξωκλησι του St. Johannes εκτος του οτι ειναι το βορειοτερο ξωκλησι στο κοσμο ειναι και μια οικουμενικη εκκλησια. Αυτο σημαινει οτι δεν εκπροσωπει καποια συγκεκριμενη θρησκεια -εδω μπορει οποιοσδηποτε να βρει ενα ησυχο μερος για να διαλογιστει ανεξαρτητα απο τη πιστη του.
Το ξωκλησι εχει μονο τρια συμβολα: το Χριστο, το σταυρο και το περιστερι -τα μονα συμβολα στα οποια ολες οι χριστιανικες αιρεσεις συμφωνουν. Η μουσικη που παιζει εχει γραφτει και αφιερωθει στο ξωκλησι απο τον Jan Garbarek, εναν απο τους καλυτερους Νορβηγους μουσικους της τζαζ.
Το εκκλησακι του Αγιου Ιωαννη (απο τον Ιωαννη το Βαπτιστη) καθιαγαστηκε την Midsummer Day του 1990 και συχνα χρησιμοποιειται για βαπτισεις και γαμους.”
Ο μακρυς διαδρομος μας οδηγησε σε ενα πολυτελες διωροφο μπαρ/εστιατοριο χτισμενο αμφιθεατρικα που κατεληγε σε ενα μικρο μπαλκονι.

Ποσο μου αρεσε που υπηρχαν παντου κερια αναμμενα! Εκαναν την ηδη καταπληκτικη εικονα ακομα πιο ατμοσφαιρικη.

Βγηκαμε εξω και η πινακιδα εγραφε “The King’s view”. Οντως.
300 μετρα πανω απο τη θαλασσα και το θεαμα προς τον Ατλαντικο ωκεανο που απλωνοταν μπροστα εκοβε την ανασσα.
Εδω ηταν το δικο μου ξωκλησι για διαλογισμο…

Γυρισα και ακουμπησα στο βραχο αφηνοντας το βλεμμα να ταξιδεψει στον οριζοντα.
Η ωρα τωρα ειχε παει αισιως 10 το βραδυ, ομως εδω πανω ο ηλιος δεν εδυε πραγματικα ποτε: απλα ακουμπουσε στον οριζοντα γυρω στα μεσανυχτα για να ανηφορισει λιγο μετα ξανα στον ουρανο.

Τα συννεφα που τοσες μερες με κυνηγουσαν τωρα εμοιαζαν να υποχωρουν λιγο παιχνιδιζοντας και αφηνοντας τη λαμψη του περιφημου ηλιου του μεσονυκτιου να αχνοφαινεται και να ριχνει στηλες χρυσου φωτος πανω στη θαλασσα.
Ηταν μια μοναδικη στιγμη.

Ο Marko σαν να διαβασε τη σκεψη μου και εβγαλε ενα πουρο απο τη τσεπη του μπουφαν του και μου το προτεινε χαμογελαστα: “Το φυλουσα για αυτη τη στιγμη αδερφε.”

“Live, travel, adventure, bless, and don’t be sorry.”

Το να πετυχεις εδω πανω τον ηλιο ισοδυναμουσε με τριπλο τζακποτ και λοττο μαζι.
Δεν θα αφηνα την ευκαιρια να παει χαμενη. Ανεβηκα στα γρηγορα επανω στο προαυλιο για να πιασω την καλυτερη φωτογραφια που θα μπορουσα να ελπιζω.
Ο Ηλιος του Μεσονυκτιου εσκιζε τα βαρια συννεφα πισω απο το Nordkapp φτιαχνοντας μια ολοχρυση κουρτινα φωτος πανω στη θαλασσα…

Οι φωτογραφιες με αυτο το φως ηταν μια αληθινη ευλογια…

Δεν ειχαμε τελειωσει ομως ακομα. Μεσα στη σαλα με περιμενε ο Marko με μια ωραια ιδεα: να παμε σινεμα!
Στη τιμη της εισοδου περιλαμβανοταν και ενα πανεμορφο ντοκυμαντερ μιας ωρας για τις τεσσερις εποχες στο Ακρωτηρι.
Καταπληκτικη μουσικη, φωτογραφια, σκηνοθεσια και το να βλεπει ολο αυτο κανεις σε ενα πανοραμικο κινηματογραφο με τρεις (!) τεραστιες περιμετρικες οθονες ηταν μια αληθινα αξεχαστη εμπειρια.
http://www.northcapevideo.com/
Βγηκαμε εξω μαγεμενοι εχοντας χασει την αισθηση του χωρου και του χρονου.
Ανεβηκαμε επανω στο ισογειο οπου ομως μας περιμενε μια δυσαρεστη εκπληξη. Το μερος ειχε γεμισει ασφυκτικα απο κοσμο! Εξω στο παρκινγκ βρισκονταν δεκατεσσερα ολοκληρα πουλμαν που ειχαν ερθει λιγο πριν και ειχαν αδειασει μια στρατια τουριστων καθε ηλικιας με νουμερακια στα ρουχα τους οι οποιοι περιφερονταν στο προαυλιο και σε καθε χωρο του μεχρι πριν λιγο ησυχου και ατμοσφαιρικου μερους.

Καθισα σε μια γωνια και τους χαζευα και ηθελα τοσο πολυ να τους φωναξω οτι το Nordkapp δεν ειναι μια απλη τουριστικη ατραξιον που βλεπεις για μιση ωρα και φευγεις.
Ειναι κατι αλλο! Ειναι στιγμα, ειναι προσκυνημα, ειναι προορισμος ζωης και ειναι δυσκολος γ@μωτο. Πρεπει να ειναι.

Αυτοι ετσι τι καταλαβαιναν τωρα; Απο το πολυτελες κρουαζιεροπλοιο που τους ειχε φερει εδω εμπαιναν στο , εφταναν εδω στο κλιματιζομενο λεωφορειο τους, τραβουσαν δεκα φωτογραφιες και εφευγαν. Πως να τους εξηγουσα τι σημαινε για καποιους απο μας αυτο το μερος…
Προβατα με νουμερα στα πετα, περιπετεια προκατ, ζωη κονσερβα…

Εξω ο καιρος ειχε αρχισει να χαλαει αποτομα. Το Ακρωτηρι λες και θυμωσε με τους τουριστες.
Φευγουμε καλο μου. Ο φορος αποτιθηκε.

Tα προβατα ειχαν πανικοβληθει και ειχαν μαντρωθει στην εισοδο του κτηριου θελοντας να φυγουν οπως οπως. Βαλαμε αδιαβροχα και περασαμε αναμεσα τους και μας κοιτουσαν με γουρλωμενα ματια σαν να ημασταν τρελοι που θα βγαιναμε εξω σε αυτη τη κακοκαιρια πανω σε δυο ροδες.
Δεν ηξεραν και δεν θα τους εξηγουσα.

Γυρισαμε στο χωριο γυρω στα μεσανυχτα και αν νομιζετε οτι εδω τελειωσαμε με τη μερα μας ειστε γελασμενοι…
Αφησαμε τα πραγματα του Marko στον ξενωνα αλλα με το φως εξω να κανει το βραδυ σαν απογευμα και την ενταση που ειχαμε απο το Ακρωτηρι δεν ειχαμε καμια διαθεση για υπνο.
– Παμε για ποτακι;
– Sure thing buddy!

Ξεκινησαμε να περπαταμε στο κεντρικο δρομο του Honningsvag. Το χωριουδακι ηταν τελειως καταθλιπτικο.
Μενεις εδω και γινεσαι ψυχακιας σε δεκα μερες.

Πολλα απο τα μικρα ξυλινα σπιτια εστεκαν ερειπωμενα και βρωμικα…

Μαγαζια που καποτε φιλοξενουσαν διαφορα μικρες επιχειρησεις τωρα παρεμεναν κλειστα…
Εγκαταλειψη…

Το μερος εδειχνε να υπαρχει κατα κυριο λογο ως λιμανι ανεφοδιασμου για τα μεγαλα πλοια που εδεναν εδω προτου συνεχισουν για πιο νοτιες ροτες.

Το κεντρο του χωριου ηταν πιο ομορφο αλλα και παλι με τα παντα κλειστα τωρα θυμιζε πολη φαντασμα.
Βεβαια η παντελης ελλειψη κοσμου ηταν κατι το λογικο αν σκεφτει κανεις οτι ηταν σχεδον 1 το πρωι, αλλα με αυτο το φως εχανες καθε αισθηση του χρονου!

Σκεφτηκα οτι το χειμωνα εδω τα πραγματα θα ηταν πολυ ζορικα.
Τουλαχιστον ειχαν τα καταλληλα οχηματα για να διασκεδαζουν οταν οι δρομοι θα εκλειναν απο το χιονι και το παγο.

Πανω που πιστεψαμε οτι τετοια ωρα θα ηταν ολα κλειστα ακουσαμε το γνωριμο ηχο μουσικης και βαβουρας που ερχοταν απο ενα στενακι.
Ηταν η παμπ του χωριου.
Η εισοδος ηταν στο πλαι ενος μικρου διωροφου σπιτιου με μια παλια ξυλινη κουπαστη βαμμενη κοκκινη, βαριες κλειστες κουρτινες στα μικρα παραθυρα και χαμηλος φωτισμος.
Στα μερη μου σε μαγαζια που εμοιαζαν ετσι δεν εμπαινες μεσα…

O Marko ομως επεμενε και τελικα μπηκαμε. Στο μυαλο μου επαιζε ηδη η σκηνη οπου οι ηλιθιοι ηρωες μπαινουν μεσα στο πιο κακοφημο μπαρ της συνοικιας και η μουσικη σταματαει αποτομα ενω ολοι κοιταζουν με δολοφονικο βλεμμα τους παρεισακτους.
Τελικα ομως η πραγματικοτητα δεν θα μπορουσε να ηταν πιο διαφορετικη απο αυτο που περιμενα. Το μερος ηταν ενα πολυ ζεστο μπαρακι με oμορφο νεαροκοσμο και ζωντανη μουσικη.

Πηραμε μπυριτσα οπως ολοι οι ντοπιοι με τη …πιστωτικη καρτα (εδω ειχαν καταργησει ουσιαστικα τα χρηματα) και κατσαμε σε ενα τραπεζι για να απολαυσουμε τη μουσικη.

Στην ακρη της μπαρας υπηρχε ενα χαρακτηριστικο δειγμα της τοπικης πανιδας της περιοχης…
Τι τις ταιζουν ρε πστη μου εδω πανω και βγαινουν ετσι;

Συντομα ενα παλικαρακι με τη κιθαρα του αρχισε να παιζει γνωστα ροκεντρολ κομματακια και εγινε το ελα να δεις! Οι περισσοτεροι θαμωνες σηκωθηκαν πανω και αρχισαν να χοροπηδανε σαν τρελοι, χορευοντας και τραγουδωντας ολα τα κομματια με τη ψυχη τους.
Ο Marko τα ειχε παιξει. “Δεν ειχα ιδεα οτι οι Νορβηγοι ειναι τοσο εξωστρεφεις! Εμεις στη Φινλανδια δεν θα γλεντουσαμε ποτε τοσο εκδηλωτικα.”

Για καποιον προερχομενο απ’ τη Μεσογειο που θεωρουσε εντελως φυσιολογικους τετοιους τροπους διασκεδασης αυτη η αντιδραση ειχε πολυ πλακα! Ακομα περισσοτερη ομως πλακα ειχε το να βλεπω τους Νορβηγους, ενα λαο που μεχρι τωρα θεωρουσα κρυο και απομακρο, να γλεντανε τοσο εντονα και εγω να βρισκομαι εδω και να το ζω απο κοντα!

Παρτυ στον 71ο Παραλληλο -μεχρι και τραγουδακι για το Honningsvag ειχανε!

Βγηκαμε εξω και…. ηλιος;!! Μα η ωρα ειναι μολις 2 το πρωι! Δεν μπορει! Ποση ωρα μειναμε εκει μεσα;;;
Δεν μπορουσα να το πιστεψω με τιποτα. Το μυαλο αδυνατουσε να δεχτει απο που του ελεγαν τα ματια. Ηταν κατι που οσες φορες και να βιωνα δεν θα μπορουσα να συνηθισω ποτε τελικα…
Στην εισοδο της παμπ οι παρεες γελουσαν, εκαναν τσιγαρακι και κουβεντιαζαν. Γυρω μου Νορβηγοι, Φινλανδοι και Ισλανδοι. Δεν υπηρχε κανενας απο τις χωρες που θα θεωρουσα πιο οικειες. Ιταλια, Γαλλια, Αγγλια, ποσο μαλλον Ελλαδα.
Ξαφνικα ενοιωσα να βρισκομαι ενα εκατομμυριο χιλιομετρα απο το σπιτι μου.

Πηραμε το δρομο της επιστροφης για το ξενωνα και στον ουρανο ο ηλιος ανετειλε πλεον πανω σε ενα γαλανο ουρανο!
2.30πμ. Ανατολη ηλιου.

Αντε να κοιμηθει κανεις τωρα με τετοιες εικονες στα ματια του…

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24